de verloren wereld(dutch/nederlands)

hoofdstuk 5: school?

Robines POV:

Ik open mijn ogen en merk meteen dat er iets niet klopt. Ik kijk in het rond en ik zie dat ik niet in mijn bed lig. Ik ben op school. Het laatste wat ik me herinnerde is, dat ik mijn pyjama aantrok. Nu sta ik voor mijn kluisje, mijn schooltas is ingepakt en mijn fietssleutel heb ik in mijn hand. Ik open mijn kluisje en gooi mijn spullen daarin. Wat me opvalt is dat de school er 3 keer zo oud uitziet. De lampen zien er verwoest uit en staan uit of doen het niet meer en de lampen die het doen knipperen. Ook hoor ik het geroesemoes van de leerlingen in de aula niet. De enige stemmen die ik hoor zijn die van Kayleigh en Iris. Ik besluit om ook maar naar de aula te lopen. Vanwege coachgesprekken zijn we vandaag het eerste vrij. Dat ben ik sowieso al, maar nu valt het voor iedereen uit die geen gesprek heeft dan. Ik loop de aula in en daar zie ik Kayleigh en Iris inderdaad al zitten. Ik kijk nog een keer goed in het rond en zie dat Ward er ook zit, maar niemand van zijn vrienden. Ik kijk op de klok. 'De bel gaat al over 2 minuten, waarom zijn wij de enige hier' vraag ik verward. 'Zelfs geen enkele docent is langsgelopen' antwoord Kayleigh. 'Het lijkt wel alsof we in een of ander horrorverhaal zijn beland. Een verhaal waar je iedereen kwijt bent en daarna allemaal dood vindt zeg maar' zeg ik. De bel gaat en Iris en ik lopen maar naar Engels. Normaal is meneer Gruijters er al maar nu nog niet. De deur is wel open en er zit een gat in een van de ramen. De planten zijn dood en de lampen zijn ook uit. Iris en ik gaan maar in het lokaal zitten, maar zodra Iris gaat zitten, begeeft de stoel het en zakt in. Ik pak mijn spullen erbij en begin maar aan het huiswerk te werken. Als ik opkijk zie ik een zwarte gestalte in de gang staan. Ik tik Iris aan en ze kijkt op. Eigenlijk word ik hier best wel akelig van. 'Daar zul je meneer Gruijters al hebben' zeg ik. Iris knikt en de gestalte komt op ons af. Het moment dat hij het klaslokaal binnenkomt lopen, schrikken we ons dood. Ik heb geen idee waar ik naartoe kijk maar het is niet menselijk. 'Iris, is dit een goed moment om te vluchten' vraag ik doodsbang. Iris knikt en we openen het raam. Het probleem is dat we er op de een of andere manier niet uit kunnen. 'we zitten vast' roept Iris en we worden langzaam in een hoekje gedreven door de onmenselijke meneer Gruijters

Kayleighs POV:

Toevallig hebben ik nu ook Engels. Helaas niet samen met Robine en Iris. Ik vraag me af waarom alleen Ward, Robine, Iris en ik hier zijn. Ik ga zitten op mijn normale plek en blijf maar wachten en wachten tot er 20 minuten voorbij zijn. Ik besluit om te zoeken naar de mensen van de receptie. Ik laat mijn spullen maar in het lokaal liggen en loop richting de hoofdingang. Eenmaal bij de receptie en ik zie niemand, geen tas helemaal niks. Ik besluit om naar het aanwezigheidsbord te lopen. Hier staan de belangrijkste mensen van onze school op en die moeten dan aangeven als ze aanwezig zijn. Als ik er ben staat iedereen op aanwezig. Ik besluit om maar in de lerarenkamer te kijken. Ik loop naar de lerarenkamer tot ik iemand hoor schreeuwen van angst. Op dat moment komt Ward ook meteen aanrennen. 'Was dat Robine?' Vraagt hij. Ik haal mijn schouders op en samen rennen we stilletjes naar haar engels lokaal. Als we eenmaal aankomen zien we een gestalte en Robine en Iris in een hoekje zitten. 'Is dat meneer Gruijters' vraag ik verbaast. 'Meneer Gruijters zegt dan wel dat hij niet van kinderen houdt maar dit grapje gaat te ver' zegt Ward. Ik en Ward zitten achter de deurpost van het 200 gebied verscholen. 'We moeten iets doen' zeg ik. 'Robine en Iris hebben onze hulp nodig, want ik denk niet dat dit een grapje van hem is' zegt Ward. 'Robine zei net al voor de grap dat het lijkt alsof we in een horrorfilm terecht zijn gekomen maar het lijkt er steeds meer op' zeg ik. Ik sluip het 200 gebied in, pak een stoel en ren zo stil mogelijk naar de schaduw. Ik til de stoel hoger op en sla hem hard op zijn hoofd. De schaduw valt bewusteloos op de grond.

Wards POV:

Voor ik met mijn ogen kon knipperen, kwam Kayleigh al in actie. Ze pakte een stoel en sloeg hem zo tegen het hoofd van meneer Gruijters aan. Ik ren snel naar de 3 meiden toe. Robine en Iris nog in shock van de angst en Kayleigh nog na hijgend van haat actie. Als Robine opstaat en meneer Gruijters op zijn rug draait, schrik ik me kapot. 'Dit is meneer Gruijters helemaal niet' zegt Iris verbaast. 'Ik denk het wel hoor, alleen is hij half dood' zegt Robine. Meneer Gruijters mist een groot stuk vlees op 6 vingers, zijn gezicht zit vol met opgedroogd bloed en op sommige delen is het zelfs zijn schedel blootgesteld. 'Dat heb ik toch niet gedaan' vraagt Kayleigh onzeker. 'Weet iemand van jullie überhaupt wel hoe we hier gekomen zijn' zegt Robine weer. Nu ze het zo vraagt knikken we allemaal nee. 'Dit is niet echt, dit is een droom, dit is niks anders dan gewoon een enge droom' murmeld Robine. Ik leg mijn hand op haar schouder. 'Ik heb een theorie' zeg ik. 'Het spijt me voor wat ik ga doen Robine' zeg ik weer. Ik til mijn hand van haar schouder en sla op haar rug. 'WAAR WAS DAT VOOR NODIG' zegt Robine boos. 'Voor mijn theorie, jij zegt altijd Dat dromen nep zijn. Dat ze iets beteken maar zodra je pijn voelt wakker wordt. Ik denk niet dat je wakker wordt' leg ik uit. 'Je hebt gelijk, maar het laatste wat ik me herinnerde is dat ik thuis in bed lag en dat en ineens was ik hier, maar als dit geen droom is en ook niet de werkelijkheid, wat is dit dan wel' vroeg Robine. ' Ik heb geen flauw idee, maar we moeten hier weg zien te komen' zegt Kayleigh. 'Dat gaat niet. Zodra je een raam opent word je terug gestuurd' zegt Iris. 'Dan lijkt het erop dat we hier vast zitten' zegt Ward.

Omg! Het eerste deel in de droom ofja droom. Ik heb er nog niet echt een woord voor lol. Ik poste dit deel iets te vroeg terwijl het nog niet af was. Sorry Vogeltje09 anyways hopelijk was dit deel leuk doeg!