de verloren wereld(dutch/nederlands)

hoofdstuk 10: gedachtes

Kayleighs POV: 

we geven elkaar een knuffel en ik haal er enorm veel steun uit. Iris en Ward zijn inmiddels verder gegaan met het achterhalen wat het raadsel Robine en ik zijn naar een ander lokaal gegaan waar ik me iets rustiger voel. Vooral omdat ik niet de hele tijd hoef te kijken naar meneer van de Weijer. Ik ga zitten en Robine tegenover me. Op de een of andere manier weet ze precies wat ik nodig had. Gewoon stil tegenover elkaar zitten. Geen direct oogcontact en geen aanraking. Vraag me niet hoe maar het werkt. Ik krijg de kans om diep in mijn gedachte te zitten. Om nog eens goed na te denken. Denken en het ding wat ik niet wilde doen. Denken en de herinneringen met hem. Proberen te denken dat het niet mijn schuld is. Dat het niemands fout was. Dat het allemaal nep is. Dat alles morgen weer is zoals het was, maar op de een of andere manier voel ik me niet beter. Op de een of andere manier maken mijn gedachte ruimte voor herinneringen. Mijn gedachte denken aan de leuke momenten in de les. Aan de fijne uitleg. Aan de grappige verhalen die we altijd deelde. Ondanks dat ik weet dat dit niet de echte wereld is, voelt het wel zo. Het voelt alsof ik mijn beste vriend heb vermoord. Niet dat meneer van de Weijer mijn beste vriend is, maar het voelde gewoon anders dan docent en leerling. Ik heb niks met hem en hij is ook geen crush maar het is moeilijk uit te leggen. Als je het snapt dan snap je het. Mijn gedachte flitsen naar de eerste les van hem. Ik weet nog goed dat ik de les binnen liep en met twee klasgenoten naar voren liep en voor in de klas ging zitten. De eerste keer economie en de eerste keer les van meneer van de Weijer. Ik was enorm zenuwachtig. Over het feit dat het een nieuw vak is en dat ik een nieuwe docent heb. Ik kan niet goed tegen verandering en dat wordt nog extra bevestigd door Robine. Zij heeft autisme dus ze weet wel waar ze het over heeft. Ik ging vol zenuwen zitten en daar begon de les. Mijn eerste economie les en meteen de laatste les dat ik het enorm spannend vond. Ik merkte dat de band tussen docent en leerling steeds beter werd. We begonnen zelfs bijna iedere les te praten over zijn relatie status. En ook over de mijne trouwens. We maakte een deal. Als hij nog single was nadat ik was afgestudeerd mocht ik een datingsaccount aanmaken. Stiekem hoopte ik daar heel erg op en het goede nieuws. Ik ben van vwo naar havo gegaan dus dat scheelt hopelijk al een jaar. Nu heb ik ook economie in de bovenbouw. Ik ben het vak zo leuk gaan vinden dankzij hem dat ik hem daar eeuwig dankbaar voor ben. Achteraf best wel jammer want nu heb ik meneer Verhees en niet meneer van de Weijer mij hij heeft me altijd aangeboden mij te helpen als ik het niet snap. In de zomervakantie konden mijn gedachte de stres niet loslaten dat ik meneer van de Weijer niet als docent economie zou krijgen. Helaas is dat wel gebeurt maar dat maakte me op latere momenten niet zoveel meer uit. Ik kan hem alles vragen. Over zijn prive leven tot economie. Die stres eiste wel zijn tol. In de zomervakantie begon ik ineens te dromen. Ik ga maar niet verder op de details in, want dan wil ik zelf niet eens aan denken. Robine heeft me daarin wel gerust kunnen stellen ondanks de gekke beelden. Robine heeft altijd van de gekke spreekwoorden die dan gek genoeg toch best logisch zijn. Ze vertelde me dat dromen iets betekenen of dat het verwerkingen zijn van je dag. Eigenlijk is dat laatste iets waar Ward mee begon maar ik weet zeker dat Robine het ook wist. Waarschijnlijk wilde ze mij alleen maar even plagen of me aan het denken zetten. Ze vertelde dat het vanwege de stres kwam. Geen idee hoe ze heel die puzzel makkelijk ik elkaar kon zetten maar het lukte haar. Ik zocht graag een relatie, ik was er heel erg aan toe om zon iemand in mijn leven te hebben en dat in combinatie met mijn stres pakte dus verkeerd uit. Meneer van de Weijer hielp me ook altijd weer rustig worden wanneer ik weer iets niet snapte of enorm last kreeg van mijn stres. Hij was een soort voorbeeld voor me ofzo. Ik word uit mijn gedachte getrokken als ik een deur open en dicht hoor gaan. 'We zijn eruit denken we' zegt Iris. Robine staat op maar mijn gedachte dalen weer weg. Ik hoor de stemmen van Robine, Iris en Ward maar vaag. 'Ze zit er diep in of niet' vraagt Ward. 'Ja, het is haar momenteel gewoon allemaal te veel. Als wij niet gevangen waren geweest zou dit alles niet gebeurd zijn. We hadden gewoon beter moeten opletten' zegt Robine kwaad opzichzelf. Mijn gedachte worden weer enigszins helder. 'Het was niemands schuld' mompel ik. 'Om eerlijk te zijn Kayleigh, ben ik bang dat Robine gelijk heeft' zegt Ward. 'Inderdaad, we hadden het moeten zien' zegt Iris. 'Jullie konden er net zo min iets aan doen dat iedereen in van die shaders zijn verandert' zegt Kayleigh. 'Daar heb je een punt' zegt Robine. Ik herpak mezelf weer. Ik heb een paar minuten geleden met mezelf afgesproken om niet in het verleden te blijven hangen dus dat ga ik nu niet verbreken. 'Dus waar moeten we heen' zeg ik weer als de oude. Ik zie Robine, Iris en Ward naar elkaar glimlachen. 'Naar het bovenbouw studiehuis' zeggen Ward en Iris tegelijkertijd.

Dit koste oprecht wel moeite dus hoop dat het een beetje goed is.