Only Yours

Chapter 4:

*Confessions and Realizations*

Habang nag-uusap sila ni Sam, unti-unting sumisilip ang mga tanong sa isipan ni Gwen. Ano na ba ang nangyayari sa kanila? Hindi niya maitatanggi ang mga damdaming bumabalot sa kanya—parang may nag-aapoy na init sa kanyang dibdib sa bawat ngiti at titig ni Sam. Pero sa likod ng ngiting iyon ay takot. Takot na baka masaktan siya, takot na baka hindi maging sapat ang kanyang puso para sa kung anong hinaharap ang nakalaan sa kanila.

"Alam mo, Gwen, may gusto akong ipagtapat sa’yo," ang sabi ni Sam na tila nag-iba ang tono, nagiging mas seryoso. Napahinto si Gwen sa pag-inom ng kape, natigilan sa mga salitang umusbong mula sa bibig ni Sam.

"Anong gusto mong sabihin?" tanong niya, unti-unting kinakabahan.

"May mga bagay kasi akong hindi naisasalita. Parang masyadong maraming tanong sa isip ko, at gusto kong malaman kung anong tingin mo sa akin," sambit ni Sam, halatang may kabang nag-aantay.

Isang malalim na hininga ang pinakawalan ni Gwen. Minsan, sa mga ganitong pagkakataon, mas mabuti pang tahimik na lang. Pero ngayon, tila ang mga damdaming ito ay may sariling tinig na kailangang marinig. "Sam, hindi ko alam kung anong gusto mong marinig. Pero… gusto ko yung mga moments natin."

Sam leaned forward, parang handang makinig sa kanyang bawat sinasabi. "Gwen, totoo bang gusto mo ako? O ito ba'y dahil lang sa excitement at saya ng mga nakaraang araw?"

Nabigla si Gwen sa tanong, tila nauntog sa kanyang sariling damdamin. "Hindi ko alam, eh. Kakaiba kasi yung nararamdaman ko sa'yo," sagot niya, nakatingin sa mga mata ni Sam na puno ng pag-asa at pagtatanong.

"Sa tingin mo, anong nararamdaman mo?" muling tanong ni Sam, ang boses niya ay puno ng katapatan.

Bumuntong hininga si Gwen, tila naglalaban ang mga saloobin sa kanyang isipan. "Natatakot akong masaktan, Sam. Parang ang saya, pero ang dami ring dapat ikabahala," ang katapat niya, pakiramdam ay nagiging vulnerable siya sa harapan ni Sam.

"Normal lang yan," sagot ni Sam na may ngiti. "Lahat tayo may takot. Pero kung hindi tayo susubok, hindi natin malalaman kung ano talaga ang nararamdaman natin, di ba?"

Maya-maya, nag-illumina ang puso ni Gwen sa mga salitang iyon. Minsan, kailangan mo lang talagang magpakatotoo sa sarili mo. "Okay, I’ll be honest. I like you, Sam. Hindi ko pa sigurado kung saan tayo pupunta, pero gusto kita."

Nakita niyang umalis ang isang ngiti sa labi ni Sam. "Finally! I’m glad to hear that," sagot nito, ang mga mata ay tila kumikislap sa tuwa.

Ngunit sa isang iglap, may narinig silang ingay mula sa likuran—isang grupo ng mga kaklase na nagtatawanan at naglalakad patungo sa kanilang direksyon. Isang babae ang napansin ang sitwasyon at tila may gustong sabihin.

"Ay, sorry! Di ba kayo nag-aaway?" biro ng isa sa kanila, halatang nagtatangkang magpatawa.

Gumuhit ang init sa mukha ni Gwen, at tumingin siya kay Sam na tila nahihiya rin. "Wala, hindi!" sabay nilang sabing pareho, ngunit sa mga tingin ng grupo, nahuli silang dalawa sa akto ng pagkukuwentuhan.

Maya-maya, umalis ang grupo, ngunit naiwan ang mga tanong at ngiti sa hangin.

"Medyo awkward yun, 'no?" sabi ni Gwen, napangiti na lang, habang sa kanyang isipan ay may mga alalahanin na tila namumuo.

"Well, at least malaman nilang hindi tayo nag-aaway," sagot ni Sam na nagbabalik sa nakaraang kilig. Pero sa kanyang puso, tila nadagdagan ang tiwala niya kay Gwen.

Nang matapos ang coffee date nila, nagpasya silang umuwi. Pero sa kanyang puso, alam ni Gwen na ito ang simula ng isang mas matinding kwento. Lahat ng takot at pangarap ay nagtagpo sa sandaling iyon.

Habang naglalakad sila, patuloy ang tawanan at kwentuhan, ngunit sa likod ng bawat ngiti ay ang pangako ng mga pagsubok at mga bagong pagkakataon. Ang mga salita ni Sam ay nagbigay-liwanag sa kanyang puso—at siya rin ay nagiging handa sa mga darating na hamon.

---
To be continued