Ik wens...

Training

De zon stond nog laag aan de hemel toen ik de kamer uitkwam. Asher zat al buiten op een grote steen, in stilte zijn zwaard slijpend. Hij keek op toen ik naar buiten stapte, zijn ogen inspecteerden me nauwkeurig. "Je bent vroeg," zei hij, zonder zijn werk te onderbreken.

Ik haalde mijn schouders op. "Ik moet toch wennen aan dit nieuwe ritme, toch?"

Hij knikte en stond op. "Goed, vandaag doen we iets anders." Hij gebaarde naar het open veld voor ons. "Je hebt gisteren je evenwicht getest. Vandaag leer je snelheid en precisie."

Ik trok een wenkbrauw op. "En hoe ga ik dat leren? Nog meer bergen om te beklimmen?"

Asher grijnsde. "Nee, vandaag gaan we rennen." Hij wees naar een reeks houten palen die in de grond waren geslagen, variërend in hoogte. "Je moet van paal naar paal springen zonder de grond te raken. Eerst langzaam, dan steeds sneller. En let op je timing."

Ik keek naar de palen en voelde een steek van twijfel. Ze leken veel te ver uit elkaar om in één sprong te kunnen halen. Maar ik had geleerd dat het geen zin had om tegen Asher te protesteren. Als hij zei dat ik het kon, dan moest ik het proberen.

"Laat maar zien," zei ik, met een vleugje bravoure.

Asher deed het voor alsof het niets was. Hij sprong van de ene paal naar de andere met de soepelheid van een panter, zijn bewegingen vloeiend en gecontroleerd. Binnen enkele seconden stond hij aan de overkant zonder ook maar één keer te struikelen.

Nu was het mijn beurt. Ik zette me schrap en nam een aanloop. De eerste sprong haalde ik net, maar bij de tweede gleed ik uit en viel ik op de grond. Het was een harde klap en de frustratie kookte in me op.

Asher was er meteen. "Je denkt nog steeds te veel na. Snelheid is instinct. Vertrouw op je lichaam. Vergeet niet wat ik je gisteren heb geleerd: je hele lichaam werkt mee, niet alleen je benen."

Ik knikte, hoewel ik niet zeker wist hoe ik dat moest doen. Na een paar minuten stond ik weer op de eerste paal. Deze keer probeerde ik niet te veel na te denken en gewoon te springen. Het ging iets beter, maar mijn bewegingen waren nog steeds te houterig en ongecontroleerd.

De training duurde de hele ochtend, en hoewel ik veel fouten maakte, merkte ik dat ik elke keer iets meer vooruitgang boekte. Na elke mislukte poging gaf Asher me een korte aanwijzing, soms maar één woord, maar het was genoeg om me te helpen beter te begrijpen wat ik verkeerd deed.

Toen we eindelijk pauze namen, plofte ik neer op de grond, buiten adem en bezweet. "Dat was... intens," hijgde ik.

Asher lachte zachtjes en gaf me een waterfles. "Je doet het beter dan je denkt. Maar je moet nog leren om te stoppen met twijfelen aan jezelf."

Ik nam een grote slok water en keek hem vragend aan. "Hoezo?"

"Je houdt jezelf tegen," zei hij. "Je twijfelt bij elke sprong, en dat vertraagt je. Hoe meer je vertrouwt op je instinct, hoe sneller je zult worden."

Zijn woorden bleven in mijn hoofd hangen. Misschien had hij gelijk. Misschien moest ik stoppen met het constant analyseren van elke beweging en gewoon... doen.

Na de pauze gingen we verder, en deze keer probeerde ik zijn advies ter harte te nemen. Ik probeerde te voelen in plaats van te denken, en langzaam maar zeker begon het beter te gaan. Mijn sprongen werden vloeiender, en ik raakte minder vaak de grond.

Aan het einde van de dag stond Asher naast me terwijl ik naar de laatste reeks palen keek die ik had overwonnen. "Niet slecht voor een beginner," zei hij met een klein glimlachje.

Ik voelde een golf van trots opkomen, ondanks mijn vermoeide spieren en schrammen. "Wat nu?" vroeg ik, mijn adem nog zwaar van de inspanning.

Asher keek naar de bergen in de verte, waar de zon net onderging. "Rust voor nu. Morgen begint de echte training."

Ik slikte. "Dit was nog niet de echte training?"

Hij grijnsde breed. "Nee. Dit was slechts het begin."