Een Moordenaarskus (New Adult)

Proloog

Een aarzeling. Het was een vreselijk gevoel. De duisternis verhulde mijn gezicht en lichaam. Er stond geen maan hoog aan de hemel vannacht, de straat werd niet verlicht door lantaarnpalen. De perfecte plek op het perfecte tijdstip.

Op elk moment kon hij voorbijlopen na zijn wekelijkse neukbeurt bij zijn minnares waarmee hij al dik een jaar zijn vrouw bedroog. Hij had geen kinderen, geen huisdieren, alleen een vrouw die zielsveel van hem hield en niet inzag wat voor een zak haar man eigenlijk was. Echter voelde ik totaal geen medelijden met haar. Ze had het verdiend om met een man als hij te leven. Dat was haar straf, haar lot. De volgende dag is hij haar ontnomen en zal ze door een diepe depressie zakken. Ze zal weten dat zij één van de volgende is, maar niet meteen.

Het nieuws zal de kranten halen, de politie zou me opsporen, elke burger in Nederland zou me vrezen, maar dat deerde me niet. Degene waarvoor ik het uiteindelijk allemaal deed moest weten dat het met hem zou eindigen.

Uiteraard had ik er rekening mee gehouden dat ze uiteindelijk mijn identiteit zouden achterhalen, zouden weten wie ik ben en waarom ik dit deed. Maar voorlopig was ik nog in al mijn anonimiteit verhuld, en dat moest voorlopig zo blijven.

Dat betekende wel dat ik geraffineerd te werk moest gaan. Niet mijn gevoelens toelaten, niet te gehaast zijn. Alles op zijn tijd. Elk moment... het moest precies kloppen. Ik had het allemaal berekend en het zou slagen, koste wat het kost. De onverslagene zoals vele dachten dat ik zou zijn, was niets van waar. Niemand kon me tegenhouden, want ik was onoverwinnelijk. Ik was herrezen uit mijn as, en zou over een paar minuten toeslaan en het hele land – misschien zelfs wel de hele wereld – laten weten dat er niet met mij te spotten viel.

Er bestond voor mij geen aarzeling.

Het was niet toegestaan, verboden.

Ik rechtte mijn rug, greep het koele lemmet in mijn hand steviger vast en stond in de perfecte houding klaar. Er kon niets misgaan, stelde ik mezelf gerust. Geen enkele burger – behalve hij – zou er aan denken om op dit moment over straat te gaan. Niemand. De weg was verlaten, er hing zelfs geen zwerver rond in de buurt. Ik had alles al gecheckt, dit was het perfecte moment.

Eindelijk kwam hij tevoorschijn. Een omhelzing, een lange kus, ik werd er ontoepasselijk van. Dat iemand van dat smerige zwijn kon houden, laat staan seks mee kon hebben. Het deerde me niet dat zijn minnares verdriet zou hebben om de dood van haar vriend. Haar eigen schuld. Moest ze maar niet achter een getrouwde vent aan zitten.

Na wat een eeuwigheid leek lieten ze elkaar los en namen ze afscheid. Zij sloot de deur achter zich en liet hem alleen achter in het donker, de duisternis. Een grijns verscheen op mijn mond. Niets geen aarzeling. Nu ging het gebeuren. Diep inhalerend telde ik geduldig de seconden af tot hij naderbij kwam...