Een Moordenaarskus (New Adult)

1

Niet wéér een, was de gedachte dat door mijn hoofd spookte toen ik naar het beeldscherm van de tv zat te kijken. De haartjes in mijn nek waren recht overeind gaan staan, voelde de spanning in mijn borst toenemen. Huiverde om de schokkende beelden die op het acht uur journaal werden tentoonstelt.

'Dit is toch niet te geloven!' riep mijn beste vriendin Laura, die naast me zat, kwaad uit. 'Er kunnen kleine kinderen mee kijken!'

Ik kon niet anders dan het met haar eens zijn. Zelfs ik vond het verschrikkelijk om de beelden te zien en begreep dan ook niet waarom ze het überhaupt toestonden. Het leek net alsof we naar een horrorfilm zaten te kijken en slachtoffers stuk voor stuk werden afgeslacht.

De misselijkmakende beelden verdwenen weer en maakten plaats voor een nieuwslezer. Met een neutrale stem vertelde hij over het nieuwe slachtoffer dat vanmorgen in een verlaten steegje was gevonden door een toevallige voorbijganger. De arme oude man was zijn hond uit gaan laten, en had een afgehakte hand vlak naast een vuilnisbak gevonden. Toen hij wilde gaan kijken, vond hij de rest van het lichaam, allemaal in stukjes gehakt, verspreid over het asfalt.

Het zoveelste slachtoffer in de maand. De vierde om precies te zijn.

'Kun je alsjeblieft iets anders opzetten?' smeekte ik en pakte een kussen beet om mijn gezicht in te drukken, een handeling wat ik altijd deed wanneer er iets gruwelijks te zien was, ook al waren de beelden al lang verdwenen.

'Wacht even, ik vind dit interessant.'

Het zou me niet moeten verbazen. Laura was altijd al een sensatiezoeker geweest, een ramptoerist. Hield altijd het nieuws nauwlettend in de gaten, in de hoop op een spannend verhaal. Toen het eerste slachtoffer, ruim een maand geleden, in een speeltuin werd gevonden, raakte ze er maar niet over uitgepraat. Eindelijk gebeurde er weer eens iets spannends, waren haar letterlijke woorden.

De politie dacht dat het eerst om een afrekening ging, omdat het slachtoffer banden had gehad met de onderwereld. Hij hoorde bij een gevaarlijke drugsbende en had vast drugs gestolen, of iets in die richting.

Maar toen de tweede en het derde slachtoffer werden gevonden, allebei op twee drukke openbare plaatsen, dachten ze dat het om een seriemoordenaar ging. Ook zij werden in stukken gevonden, dezelfde handelswijze als bij het eerste slachtoffer. En vandaag was de vierde gevonden.

Ik kon er niet meer tegen, stond op en ijsbeerde door de woonkamer. We zouden vanavond met zijn tweeën in de stad naar een nieuwe discotheek gaan, maar ik had plotseling geen zin meer. Het liefst bleef ik thuis, alle ramen en deuren gesloten, terwijl ik diep onder de dekens in bed kroop.

Echter wist ik dat die kans zeer klein was, aangezien Laura niet snel van haar stuk te brengen was nu er een seriemoordenaar vrij rond liep. Ze zou me zelfs nog in mijn ondergoed mee naar de discotheek sleuren.

Ik schrok op toen er een deur werd open geknald en een kwaad uitziende Paul de woonkamer binnen kwam gestormd. Mijn halfbroer hield een telefoon aan zijn oor en vloekte een paar keer hard op. Hij had zijn vuisten gebald en ik deinsde achteruit toen hij zijn hand hard op de eettafel liet neerkomen. Even was ik bang dat hij een gat in het hout had geslagen, maar toen ik de tafel inspecteerde was het gelukkig nog heel.

Ik wierp een vlugge blik op Laura die haar aandacht van de tv naar Paul had verplaatst en hem geïnteresseerd afluisterde.

'Verdomme Lexi, dit kun je niet menen!' tierde Paul, zonder acht te slaan op ons, terwijl we het hele gesprek konden horen. Ik kon zijn vriendin aan de andere kant van de kamer door de telefoon horen schreeuwen. 'Weet je wat jij kunt doen met je misselijke kop?' schreeuwde Paul terug. 'Optyfen naar je pappie! Het is over!'