Şarkı adı; Yarım Kalan_ Batuhan Kordel
Okumaya başlamadan önce oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayın. Keyifli okumalar.
°°°
"Acı mı?
Daha önce hiç acıyı yaşamamış biri nereden bilebilir ki içinde bastıramadığı isyanın adını?"
Recep Özkul
Ore.
Hayatının dönüm noktası ne diye sorsalar anlatmama yetecek olan 3 harf buydu. O 3 harften oluşacak bir isim. Hayatımdan izi hiç silinmeyen biri. Ölmüş ve tüm dünyadan izinin silinmiş olması gereken biri.
Ne yaparsam yapayım gözlerimi uçurum rengi gözlerinden çekemiyordum. Ölmüş olmalıydı. Aklımdan geçen tek düşünce buydu. O, bir Siyah'tı ve ölmüş olmalıydı. Kanlı canlı karşımda olamazdı. Ama oradaydı işte. Gökyüzüne meydan okuyan uçurumlarından bana bakıyordu.
Ben, gözlerindeki uçurumlardan kaçarken bana doğru çekinerek bir adım attı. Korkuyla panikledim. Elim ayağım birbirine dolanmıştı. Ondan ölümüne kokuyordum ve o, yanıma geliyordu.
"Seda?" dedi. Sesini duyduğum an paniğim daha da arttı ve hızla ayağa kalktım. Sandalyem gürültüyle yere düştüğünde hemen yanımdaki Leyla bana şaşkınlık içinde baktı. Onu düşünecek durumda değildim.
Sesi kafamın içinde durmadan tekrar ederken korku içinde geriye birkaç adım attım. Gözlerimden yaşlar süzülmesine rağmen bakışlarımı ondan çekemiyordum. Ellerim titriyordu, dizlerim titriyordu, yüreğimde karşı koyamayacağım bir sancı vardı ve tüm bedenime yayılıyordu. Ondan bana hatıra kalan iz ise sanki tekrar açılmış gibiydi.
Buradan gitmeliydim.
Yanıma gelmek için Leyla ile aynı anda bir adım attı. O an aklımı yitirmiş gibiydim, hiçbir şey düşünemiyordum. Tek istediğim ondan uzaklaşmaktı. Derin nefesler almaya çalışarak arkamı döndüm.Kapıya doğru adımladığım sırada önüme bakamıyordum. Derin nefesler alarak adımlarımı biraz daha hızlandırdım. Tam o sırada önümde biri belirdi. Bunu çok geç fark etmiştim ve ona çarpmama engel olamamıştım.
"Seda!" diye seslendi iki ses aynı anda. Biri onun sesiydi, diğeri Leyla'nın.
Panikle kafamı kaldırdığımda Yağız'ı gördüm. Endişeli gözlerle bana bakıyordu. Hızla onun yanından geçerken hıçkırdım ve bunu engellemek için bir şey yapmadım.
Yemekhaneden çıkar çıkmaz koştum. Koştum ve bahçeye attığım ilk adımla beraber kanatlarımı açıp uçmaya başladım. Yalnızca buradan uzaklaşmak istiyordum.
Leyla'nın bana seslendiğini duymuştum tekrar. Ama dönmedim. Onun, Leyla'nın yanında olduğunu biliyordum. Bilmekten öte, hissediyordum.
Kendimi kanatlarımın özgürlüğüne bırakırken nereye gideceğimi biliyordum.
•••
Hava kararmıştı. Gökyüzü karanlığa boğulurken ben de düşüncelerimde boğulmustum. O kadar çok düşünmüş ve ağlamıştım ki başım ağrıyordu ve gözlerimin şiştiğinden adım gibi emindim.
Bir ormanın ortasında açıklık bir alandaydım. Sırtımı bir ağacın gövdesine yaslamış, karşımda oynayan ateşten oyunu izleyerek düşünüyordum.
Alevlerimin benim için seçtiği ceza buydu. Benim için bir gösteri hazırlamıştı. Buraya geldiğimden beri hiç durmadan aynı sahne oynuyordu. Ore'yi son gördüğüm anın bir taklidiydi bu oyun.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
ATEŞTEN İPLER
Teen FictionBir okul, bir eğitim kampı, bir aşk. Bir geçmiş, bir hikaye, bir çığlık. Bir kız, bir güç, bir bedel. Bir ses, bir seda, bin sessizlik. ••• "Daha çocuk sayılacak yaştayken hayatını ateşten iplerle sarmış bir kızdım ben. Hayatını ince iplerle toparla...
