You're my dream. -dutch 5sos story-

Hoofdstuk 7

-Luke pov-
Michael trekt de 5sos-hoodie, die ik voor hem heb meegenomen, aan en stormt dan Desie haar kamer uit.
Snel ren ik hem achterna.
Opeens staat Desie voor ons.
"Hou je nog van me?" Vraagt ze emotieloos.
"Weet ik niet, nou moven, ik heb betere dingen te doen" zegt hij bot.
Hij duwt haar aan de kant en rent dan de trap af.
Even denk ik een paar tranen bij Desie te zien, maar ze vermant zich.
"Waarom doe je zo?" Vraag ik achterdochtig.
"Als ik emo ben dan zal niemand me meer pijn doen" zegt ze.
"Je bent net de liefste jongen van de hele wereld verloren, alleen omdat je bang ben" zeg ik treurig tegen haar.
Ze staart me aan, een traan loopt over haar wang, maar ze doet er niks aan.
"Wees niet zo bang" geef ik als advies, dan ren ik achter Michael aan.

-Desie pov-
Luke heeft gelijk... Ik ben zo stom... Ik staar naar mijn pols, die nog een klein beetje na bloed.
"Ik heb er genoeg van" mompel ik in mezelf.
-waarschuwing, als je niet tegen zelfbeschadiging kan sla dit dan over-
Ik gris mijn mesje uit mijn zak en haal hem veel te vaak over mijn pols. Het bloed gutst uit mijn pols en dan wordt het zwart.
-einde waarschuwing-

-Michael pov-
Ik ben onderweg naar het ziekenhuis, samen met Luke.
Een paar minuten geleden werd ik gebeld door Mara, die vertelde dat Desie een zelfmoordpoging had gedaan.
Luke, die rijdt, kijkt soms bezorgd naar me.
"Hou je ogen op de weg" zeg ik geïrriteerd nadat hij voor de honderdste keer naar me heeft gekeken.
"Ik maak me zorgen om je" geeft hij toe.
"Dat hoeft niet, let nou op de weg" antwoord ik.
"Jij bent zo koppig" zegt Luke terwijl hij links afslaat.
"Wanneer zijn we er?" Mompel ik.
"Nu" antwoordt Luke die de auto parkeerd.
Ik stap uit en loop dan richting de ingang.
Snel komt Luke me achterna gerend.
"Ik ren de hele dag al achter je aan" hijgt hij als hij me heeft ingehaald.
Ik geef geen antwoord, in plaats daarvan vraag ik aan de balie waar Desie is.
"Familie?" Vraagt de vrouw achter de balie.
Even kijken Luke en ik elkaar aan.
"Ja" lieg ik dan.
"En die jongeman ook?" Vraagt ze terwijl ze naar Luke wijst.
"Dit is mijn broertje, dat kunt u toch wel zien?" Lieg ik met een neutraal gezicht.
"Uhm... Ja... Natuurlijk" mompelt ze.
Ze kijkt op haar computer en vertelt me waar ze ligt.
Ik knik en dan lopen we naar de lift.
Als we op de goeie verdieping zijn weet ik niet of ik nog wel wil.
"Ga nou" sist Luke terwijl hij me naar voren duwd.
"Ga zelf" sis ik terug terwijl ik opzij spring.
"Jezus Michael, we zijn hier voor jou, ga nou" zegt Luke geïrriteerd.
Protesteren heeft toch geen zin, dus ik besluit naar binnen te gaan.
Als ik de kamer inloop is Desie nog buiten bewustzijn.
"Kom maar" zeg ik tegen Luke die nog op de gang staat.
Zachtjes sluipt Luke naar binnen.
"En nu?" Fluister ik.
"Zitten en wachten" antwoordt hij.
Ik schuif een stoel bij het raam en ga zitten.
"Waarom ga je bij het raam zitten?" fluistert Luke.

-Luke pov-
"Ik wil niet bij haar zitten" antwoordt hij koppig.
"Michael Gordon Clifford, je gedraagt je als een grote baby" zeg ik streng.
"Shut up mama" antwoordt hij.
Ondanks alles schiet ik toch in de lach.
"Wat nou?" Vraagt Michael die me verbaasd aan kijkt.
Ik weet niet wat het is, maar ik kan gewoon niet meer stoppen met lachen, misschien is het vanwege de zenuwen maar ik weet het niet.
"Wat is er?" Vraagt Michael, die ook in de lach schiet.
Ik moet te hard lachen dus ik kan geen antwoord geven.
"What the fuck?" Lacht Michael.
Dan zitten we samen keihard te lachen zonder enige reden.

-Desie pov-
Ik krijg mijn ogen niet open, maar ik hoorde wel 2 mensen praten, en iemand zij 'Michael Gordon Clifford' dus ik neem aan dat Michael er is.
Het liefst zou ik op zijn schoot gaan liggen, maar dat kan niet.
Michael en de andere jongen, ik geloof Luke, zitten nu keihard te lachen.
Dan krijg ik mijn ogen een klein beetje open, ik gluur door mijn wimpers en dan herken ik Michael, die bij het raam keihard aan het lachen is.
"Michael" probeer ik te zeggen, maar er komt bijna geen geluid uit mijn mond.
"Michael" probeer ik weer, zonder resultaat.
Ik trek een paar keer aan het draadje van een apparaat naast mijn bed, en dan merkt Michael iets.
"Hoorde jij dat ook?" Hij is gelijk klaar met lachen.
"Nee, hoezo?" Vraagt Luke.
Dan kijkt hij naar mij.
"Ze gluurt door haar wimpers" stelt Michael vast.
"Klopt" zegt Luke die aandachtig naar me kijkt.
"Oke dan, ze leeft nog, kunnen we nu gaan?" Vraagt Michael.
Ik voel mijn hart in duizend stukjes breken.
Snel probeer ik hem te laten weten dat hij moet blijven, maar het is al te laat.
"Hou je taai" zegt hij net voordat hij de deur uitloopt.
Verbijsterd blijf ik achter.
"Michael" fluister ik hopeloos.
"He's gone" zegt Luke, die blijkbaar nog in de kamer is.
"Moet je hem niet achterna?" Fluister ik.
"Ik heb de autosleutels" antwoordt hij.
Ik pak een papiertje van mijn nachtkastje en een pen, snel schrijf ik een brief.
"Geef deze alsjeblieft aan Michael" zeg ik tegen Luke terwijl ik hem de brief geef.
"Komt goed" antwoordt Luke.
Dan verlaat ook hij de kamer.

-Michael pov-
Ik zit bij de auto op de stoeprand te wachten op Luke.
Dan gaat de auto ineens open, en daar komt Luke aangelopen.
Snel ga ik zitten.
"Hier, voor jou" zegt Luke als hij naast me komt zitten en me een brief aangeeft.
Michael staat er met grote letters opgeschreven.
Ik open de brief en begin te lezen.
Lieve Michael,
Ik ben een enorme sukkel.
Waarom moest ik nou zo bang zijn?
Ik mis je verschrikkelijk, ik heb je nodig.
Toen je was weggelopen in het weeshuis wist ik niet wat ik moest doen.
Het is stom, ik weet het, maar ik heb je nodig...
Vergeef het me alsjeblieft...
Ik hou fucking veel van je <3
Xxx Desie
Verbaasd kijk ik op als ik klaar ben met lezen, Luke heeft de auto nog niet gestart.
"Wil je terug?" Vraagt Luke met een grijns.
Ik knik van ja.