Kimsesizler Ve Hayatlar

1. Bölüm-YENİ HAYAT

Herkese merhaba yine döndüm...
kitap yazmaya devam edeceğim umarım beğenirsiniz

İyi okumalar dilerim...

Ölüm o kadar acıdır ki çaresizlik hissini iliklerinize kadar hissedersiniz.. fakat daha acı verici şey 1 yıl olmadan ölen kişiyi unutacağınızdır..
Fakat kimsesiz insanlar sevdiklerini unutmazlar çünkü onlardan başka kimseleri yoktur ve onlardan sonra da olmayacaktır...

Sevgili günlük;

21 mart 2017

Bugün günlerden en sevdiğim gün olacak sevgili günlük intikamın zamanı geldi Amerika'nın heryerinde benim ismim olacak! benden sevdiğimi alan herkesten intikamımı alacağı!..
Acıma yok,merhamet yok, ağlamak yok, dinlemek yok sadece ölüm var!

16 Nisan 2017

Uyumak istiyordum çok yorulmuştum sonunda kimse beni görüp çağırıp işlerini yaptırıyordu bence uyumak için iyi bir fırsattı..
Yanımda bir bank vardı hemen banka uzanıp gözlerimi kapattım ve uyumaya çalıştım dalmak için kendimi zorlarken "Selam" diye bir ses geldi ve gözlerimi  yavaşça araladım

Tam yanımda yaşı 35 40 civarlarında bir kadın gülümseyerek beni izliyordu

Yavaşça doğrulup bende gülümsedim ve "Selam diye karşılık verdim kadın daha çok gülümsedi "Kusura bakma uykunu böldüm ama ben buralarda yeniyim birinin yası için geldim ve yas yeri nerede bilmiyorum koskoca parkta tek seni gördüm soracak başka kimsem yoktu" kadına bakıp kaşlarımı merakla çattım "sorun değil bende daha uyumamıştım zaten.. Yas yeri buralarda mı?"

Kadın kafasını salladı bende buraya en yakın yas yerini söyleyerek kadına yolu tarif ettim kadın teşekkür etti ve "ismin ne kızım" gülümseyip "Emily" dedim o da gülümseyip "görüşürüz Emily" dedi ve gitti o gidince yine uzandım ve gözlerimi kapattım

Gözlerimi açtığımda güneş batmıştı ben uyurken öğle vaktiydi bu kadar çok uyumuş olamazdım!

Hemen kalkıp etrafa bakındım kimse yoktu normalde akşam saatleri bu parka baya kişi gelirdi

Kimseyi göremeyince hızlı adımlarla parktan çıktım ve sokaklarda gezinmeye başladım fakat içimde bir sıkıntı vardı sanki bir şeyler ters gidiyordu.. o parkta normalde insanların olması gerekirken tek bir insan yoktu ve bu kadar çok uyumamın nedeni de gürültü olmamasıydı normal bir şey ama içimdeki hisse karşı koyamıyordum ve nedense bir anda arkama baktım

Sanki biri varmış gibi neden baktığımı bilmeden bakınca bir şeylerin cidden ters gittiğini anladım ve adımlarımı hızlandırdım neredeyse koşmak üzereyken arkamdan adım sesleri gelmeye başlayınca kaskatı kesildim daha yeni kimse yoktu nerden geliyordu bu adım sesleri..

Korktuğum anlaşılmasın diye hızımı bozmadan yürümeye devam ettim ve çaktırmadan arkama baktım biri vardı gölgesi görünüyordu Ama kendisini göremiyorum daha fazlada dönemezdim

Kendimi sakinleştirmeye çalışıp yavaşladım neden kötü düşünceye kapılıyorum ki sonuçta herkes sokakta yürür öyle değil mi?

Ben yavaşlayınca adım sesleri kesildi ve ben aniden arkama dönünce gölgenin sahibiyle burun buruna geldim yüzünde siyah bir maske vardı ama gözleri görünüyordu ben yavaşça titremeye başlayınca gözleri kısıldı güldüğünü anlamıştım yavaşça uzaklaşmaya çalıştım ve bir adım geriye gittim o da bir adım ileri geldi

Ne yapacağımı şaşırmış halde kaçışım olmadığını anlayıp teslim olmuşum gibi başımı yere eğdim ve dudaklarımı araladım "Sen kimsin" sesimin titrediğini görünce gözleri daha fazla kısıldı