Three O'clock | Hexagon Series # 1

Two

I sat quietly in the library, watching the large clock hanging above the shelves in front of me. After talking to the Dean, I went straight here and had been staring for an hour, waiting for my tutor while the clock's hands continued to tick.

I couldn't help but feel sad; thinking that like the clock, ang buhay ko ay tila isang walang katapusang siklo na puno ng balakid paulit ulit na umiikot sa parehong direksyon. The psychology course felt like a maze with no clear way out.

Napabuntong-hininga ako, napayuko, at napako ang paningin sa librong nakalatag sa harapan ko.

"You are nothing but a collection of poor choices, lost in a maze of your own making." Pagbasa ko sa qoute na nakasulat sa nakalatag na libro.

Those words struck me hard. Frustrated, I slammed the book shut, confused by the mix of sadness and anger within me. Tila ba'y pati ang libro ay hinuhusgahan ako.

Tumayo ako, pinulot ang makapal na libro mula sa mesa, ipinilat ito sa aking ulo, at nagsimula akong umikot.

With each turn, the weight of my feelings lifted, kahit papaano ay gumagaan ang pakiramdam ko. And that made me smile.

"Excuse me? Are you just going to spin around there?" A calm, cold voice interrupted my moment.

Napatigil ako, agad na iminulat ang mga mata, at hinanap ang pinanggalingan ng boses.

Doon, sa upuan sa harapan ko, nakaupo siya-si Third. He had a serious expression, his thick eyebrows furrowed. Not knowing what to do, I waved and mouthed "Hi." That only deepened his frown.

"Are you here for tutoring, or should I just leave?" tanong niya, kalmadong ngunit halatang naiinis.

Sabi ko nga uupo na.

Mabilis akong bumalik sa upoan, set the book aside, at nag pilit ng ngiti. "Of course, I'm here for tutoring!" Napilitan lang ako.

Kahit ayaw ko naman talaga, I really had no choice; Ayokong magalit si Dad sakin. Pagod na ako sa mga sermon at pamimilit nya, so bakit hindi ko na lang subokan?

"Then open your book and stop smiling." utos niya, ma awtoridad ang boses.

Ang sungit.

The tutoring session went well. Walang tigil siya sa pagsasalita habang nakatuon ang atensyon ko sa kaniya, nakikinig at pilit iniintindi ang mga salita niya.

Gusto kong maintindihan yung mga sinasabi niya, pero kapag usapang psychology—hindi talaga gumagana yung utak ko.

Nanatili akong tahimik, naka pokus sa bibig niyang naglalabas ng mga salita. Pinapanuod ko ito kung paano gumawa ng hugis habang nagsasalita, nagbabakasakaling matulongan akong maintindihan ang mga sinasabi niya.

"Do you get it?"

His sudden question jolted me out of my thoughts. Napaayos ako ng upo.

"Huh? O-Oo, Yes!" Sagot ko, lie slipping out too easily.

Kahit nga isang salita sa lahat ng tinuro niya wala akong na gets.

Nagliwanag ang mukha niya. "Good! I have to go to class now. See you tomorrow."

A smile spread across my lips when as he stood up. Finally, tapos na ang session, puwede na akong umuwi at gawin ang gusto ko—ang mag drawing.

Pero bigla siyang napahinto. Dahan dahan siyang lumingon sa'kin, at bumilis ang tibok ng puso ko sa di maipaliwanag na dahilan, lalo na nang mag tanong siya.

"Can I get your number?"

Can I get your number?!

Gusto niya yung number ko—gusto niyang hingin ang number ko!