Za późno...

Rozdział 3

Ta postać...hymmm...kim ona jest? Jeżeli widziałam ją na jawie i w śnie to musi coś znaczyć. Następnego dnia gdy się obudziłam byłam już w ogóle innym pokoju...innym miejscu. Zastanawiała mnie o co chodzi... po mijając fakt że ogółem nic nie pamiętam i nie wiem o co chodzi. Nagle zauważyłam że drzwi się otwierają, nie wiedziałam co zrobić, nie wiedziałam nic. Ujrzałam chłopaka miał około 15 lat, szczupły blondyn, dosyć wysoki ok. 1,65 Nie powiem że nie ale był przystojny.
-cześć...sorry nie te drzwi. - chciał już wyjść ale ja mu nie pozwoliłam, usiadłam na łóżku.
-hej! Czekaj!
-tak?
- wiem może to będzie dziwne pytanie...ale...kim jestem? Co to za miejsce? I dlaczego tu jestem?- podszedł do mnie klęknął i po patrzył w moje duże niebieskie oczy z pościłam wzrok na niego, miał piękne zielone oczy.
-słuchaj...czy może wiesz jak masz na imię? Kim jesteś? I swoje życie wcześniejsze?
-nie...nie za bardzo... to skomplikowane...od jakiegoś miesiąca jesteś jedyną osobą, z która gadam...nie mam z nikim kontaktu, jedyne co wiem to, to że się boje- opar się o moje kolana i z zainteresowaniem patrzył na mnie.
-postaram się do ciebie częściej przychodzić i pomóc ci, a teraz rób to co oni ci każą i nie mów że tu byłem.
-czekaj, a wiesz jak mam na imię? Chciała bym ci się przestawić ale nawet tego nie mogę.
- Jestem Michelin Empezar, miło mi Claris Smith.
-mam na imię Clara?
- tak -uśmiechnął się zadziornie, co sprawiało że wygląda tajemniczej. -muszę już iść, a ty postaraj się być miła przyjdę jutro.
-to paa.
-paa
Czułam się taka szczęśliwa, poznałam fajnego chłopaka a do tego wiem chociaż by jak się nazywam.
Cały dzień upłynął mi tak samo, leżałam, brałam leki ale nie mogłam przestać myśleć o Michelu...to był udany dzień.