A Killer Is Born (NL)

Hoofdstuk 8: Het Breekpunt

De dagen verstreken en de spanning op school nam toe. Lucas voelde zich als een drukvat dat elk moment kon ontploffen. Zijn gedachten waren een constante strijd, vooral naarmate de pesterijen van Max en zijn vrienden steeds heftiger werden. Het lachen, de kwetsende opmerkingen, en de duwen tijdens de pauzes waren allemaal als scherpe messen die in zijn ziel sneden. Hij kon niet langer passief blijven; iets in hem schreeuwde om actie.

Op een middag, na een bijzonder pijnlijke aflevering van pesterijen, besloot Lucas dat hij niet langer de rol van het slachtoffer wilde spelen. Max had hem weer in het openbaar belachelijk gemaakt, en zijn vrienden hadden hem uitgelachen alsof hij niet meer dan een schaduw was. De woede die hij al weken voelde, begon te koken, en Lucas kon het niet langer onderdrukken.

Diezelfde avond ging hij naar zijn kamer, zijn hart klopte in zijn keel. Hij greep naar zijn schetsboek en begon te tekenen, maar deze keer was het niet een uitlaatklep voor zijn frustraties; het was een manifestatie van zijn woede. Hij scheurde de pagina's eruit, zijn handen schudden van de adrenaline. Het idee om terug te vechten kroop als een schaduw in zijn geest, en terwijl hij tekende, groeide die schaduw uit tot een duistere verleiding.

Die nacht sliep hij nauwelijks. De beelden van zijn kunst mengden zich met woede en pijn. Hij dacht na over wat hij met Max zou kunnen doen. De volgende dag, op school, was hij vastbesloten. Het was tijd om de controle terug te nemen.

Toen hij de aula binnenliep, merkte hij dat Max en zijn vrienden al aan hun tafel zaten, hun gelach vulde de ruimte. Lucas' hart bonkte in zijn borst terwijl hij naar hen keek. Dit was zijn kans. Terwijl hij dichterbij kwam, voelde hij een mengeling van angst en adrenaline. Max zag hem en grijnsde. "Kijk eens wie we daar hebben, de loser," zei hij met een spottende lach.

Met een plotselinge impuls liep Lucas naar voren, zijn handen balden zich tot vuisten. "Stop ermee!" riep hij uit, zijn stem trilde van woede. De woorden waren een uiting van alles wat hij maandenlang had ingehouden. De tafel viel stil, en Max keek verrast. "Wat ga je doen, loser? Wil je vechten?" vroeg hij, met een uitdagende blik.

De woede overspoelde Lucas als een golf. In een onoplettend moment greep hij de eerste de beste stoel in de buurt en sloeg die naar Max toe. Het geluid van het hout dat tegen het lichaam van Max knalde, vulde de ruimte. De schrik en het ongeloof waren op de gezichten van zijn klasgenoten te zien. Lucas voelde een mengeling van opluchting en angst; de adrenaline gierde door zijn lijf.

Max viel met een geschreeuw op de grond, terwijl zijn vrienden in paniek opstaan. Lucas' hart bonsde terwijl hij naar de chaos om zich heen keek. Dit was geen spel meer. Dit was echt. Het gevoel van macht dat hij had ervaren, maar ook de intense schuld die hem nu overspoelde, leidden tot een kille realiteit. Wat hij zojuist had gedaan, was een keerpunt, en de gevolgen zouden zijn leven voor altijd veranderen.

Met wijdopen ogen besefte Lucas dat hij niet alleen zijn pestkop had aangevallen, maar dat hij ook een lijn had overschreden waar hij niet meer terug kon. Terwijl de leraars zich haastten om de situatie te kalmeren, voelde hij de schaduw van zijn acties achter zich aanlopen. De chaos van de aula was het begin van iets veel duisterders, en Lucas wist dat hij nooit meer dezelfde zou zijn.