De lucht voelde zwaar en bedrukkend aan, alsof de wereld om Lucas heen elk moment kon instorten. Na de moord op Tom was de spanning ondraaglijk gestegen. De adrenaline die hem had voortgedreven, had plaatsgemaakt voor een benauwend gevoel van paranoia. Iedere keer dat hij een stap buiten zijn huis zette, leek het alsof de muren naar hem keken, de schaduwen fluisterden zijn naam, en het gevaar loerde om elke hoek.
In de dagen die volgden, voelde Lucas de gevolgen van zijn daden zich opstapelen als een stormwolk boven zijn hoofd. De dood van Tom was geen geheim gebleven. Geruchten deden de ronde op school, en de leerlingen keken elkaar angstig aan, op zoek naar antwoorden. Iedereen voelde dat er iets vreselijk mis was, en Lucas kon de angst in hun blikken niet langer negeren. Was zijn geheim veilig?
De momenten van euforie die volgden op de moord waren verdwenen en maakten plaats voor een constante staat van onrust. Elke schaduw die achter hem aanliep, elke stap die hij zette, voelde aan als een dreiging. Zijn gedachten werden steeds duisterder, en de schilderijen die hij maakte in de afgelopen weken waren geen uitingen van creativiteit meer, maar eerder gruwelijke visioenen van de horror die zich in zijn geest afspeelde.
De verontrustende stilte van zijn kamer leek hem te verzwelgen. Op een avond, terwijl de regen tegen de ramen kletterde, kon Lucas de spanning in zijn lichaam niet langer negeren. Hij besloot de straat op te gaan, de drang om te ontsnappen aan de druk van de realiteit dreef hem naar buiten. Met een capuchon over zijn hoofd en zijn handen diep in zijn zakken verstopt, slenterde hij door de straten van de stad.
Op een verlaten hoek van de straat merkte hij een groep jongens op die zich verzameld hadden. Ze lachten en schreeuwden, hun vreugde stond in schril contrast met de duisternis die Lucas omhulde. Een golf van woede steeg in hem op; de herinnering aan zijn eigen vernederingen brandde als een litteken in zijn geest. Hij stond stil en keek naar hen, zich realiserend dat de schaduw van zijn verleden hem altijd zou achtervolgen.
Plotseling voelde hij een drang om zich bij hen aan te sluiten, niet om vrienden te maken, maar om te testen hoe ver zijn duisternis zich zou uitstrekken. Hij bewoog naar de groep toe, zijn hart bonsde in zijn borst. "Wat doen jullie hier?" vroeg hij met een geforceerde nonchalance.
De jongens keken op, hun lachen verstomde. Max, de pestkop die zijn leven had verziekt, stond vooraan en bekeek Lucas met een mengeling van verbazing en woede. "Wat wil je, freak?" snauwde hij. De woorden sneden door Lucas' geest als messen, maar in plaats van zich terug te trekken, voelde hij een gewelddadige woede opborrelen.
"Je zult het wel merken," zei Lucas met een dreigende stem, zijn handen balend in zijn zakken. Het idee dat hij de controle had, dat hij nu de jager was en niet de prooi, voelde intoxicating.
Max lachte, maar het klonk nu zenuwachtig. "Wat ga je doen? Je hebt ons al eens lastiggevallen, wat nu? Een schreeuw om aandacht?" De groep begon te lachen, maar het voelde als een lege echo, en de confrontatie voelde onontkoombaar.
Lucas voelde de woede in hem gloeien. "Jullie denken dat jullie de macht hebben?" riep hij, zijn stem schor van de onderdrukte frustratie. "Ik ben niet de jongen die jullie kunnen pesten. Ik ben niet bang meer!" Hij stapte dichterbij, de adrenaline schoot door zijn aderen. De andere jongens keken elkaar ongemakkelijk aan, niet wetend wat te doen met deze nieuwe, agressieve Lucas.
Max, die altijd de grootste was geweest, leek nu te twijfelen. "Zet jezelf niet voor schut, Lucas," zei hij, maar zijn stem trilde iets te veel om overtuigend te zijn. "Je weet dat je nooit een kans maakt tegen ons."
"Ik weet dat ik sterker ben dan jij," zei Lucas, zijn woorden gesneden met een scherpte die hem verraste. De andere jongens leken zich terug te trekken, maar Lucas voelde dat hij het moment moest grijpen. Zijn geest raasde, en terwijl de schaduwen zich om hem heen verzamelden, nam hij een stap naar voren, zijn handen balend tot vuisten.
Met elke zenuw in zijn lichaam die hem aanmoedigde, sprong hij naar voren. De confrontatie was onvermijdelijk, en Lucas voelde zich levendiger dan ooit. Terwijl de schaduwen de nacht omhulden, leek hij eindelijk de kracht te hebben die hij zo lang had gemist. De adrenaline pompte door hem heen, en hij wist dat hij geen weg meer terug had.
Dit was het moment waarop alles zou veranderen.
JE LEEST
A Killer Is Born (NL)
HorrorLucas is een jongen die vastzit in zijn eigen gedachten, gevangen in een wereld van eenzaamheid. Zijn ADHD maakt het moeilijk om zich te concentreren, en zijn creatieve geest biedt hem slechts een tijdelijke ontsnapping. Op school is hij het doelwit...
