A Killer Is Born (NL)

Hoofdstuk 1: De Eenzaamheid van Lucas

De regen kletterde tegen het raam van Lucas' kamer, en het geluid vulde de stille ruimte als een monotone symfonie. De kamer was een mengeling van chaos en creativiteit; op de muren hingen doeken met levendige kleuren, maar ook duistere afbeeldingen die zijn innerlijke strijd uitdrukten. In een hoek lag een stapel schetsboeken, hun pagina's vol met angstaanjagende figuren en vage dromen, schreeuwend om aandacht. Dit was Lucas' wereld, en het voelde als een gevangenis.

Lucas was zestien, maar voelde zich vaak veel ouder. Zijn ADHD maakte het moeilijk om zich te concentreren, vooral als zijn gedachten als een razende stroom van beelden en geluiden door zijn hoofd raasden. De medicijnen hielpen, maar niet genoeg. Ondanks zijn creatieve talenten voelden zijn gedachten als een onophoudelijke schreeuw om hulp, maar niemand leek het te horen.

Op school was hij een doelwit. Max, de populaire pestkop, maakte er een sport van om hem te treiteren. Elke dag, tijdens de lunch, verzamelde Max zijn vrienden om zich heen en gierde het uit van het lachen terwijl hij Lucas uitlachte. De woorden sneden dieper dan de scherpe punten van hun grappen. "Kijk eens naar die freak," riep Max, terwijl de andere jongens lachten en hem aanstootten. Lucas' gezicht voelde heet aan, zijn hart bonsde in zijn borst. Hij wist dat hij niet kon ontsnappen aan deze situatie, hoe hard hij het ook probeerde.

Lucas' ouders waren ook niet bepaald een bron van steun. Ze waren te druk met hun eigen leven, hun eigen problemen, om echt naar hem om te kijken. Het was alsof hij lucht was; ze zagen hem, maar negeerden zijn aanwezigheid. In hun ogen was hij gewoon een lastig kind dat wat meer aandacht nodig had, maar dat ze nooit konden of wilden geven. Die gedachte zorgde ervoor dat zijn eenzaamheid nog zwaarder aanvoelde.

Die avond zat hij aan zijn bureau, omringd door zijn kunstmaterialen. De geur van olieverf vulde de lucht, een geur die hem soms troost bood. Maar het was niet genoeg om de pijn van zijn eenzaamheid te verzachten. Hij keek naar het lege canvas voor hem, het leek net zo leeg als hij zich voelde. Met een diepe zucht pakte hij zijn penseel en begon te schilderen. De kleuren mengden zich, en al snel vormde er zich een sinistere afbeelding, een abstracte weergave van zijn frustraties en angsten.

Terwijl de nacht vorderde, nam zijn creatieve impuls een duistere wending. Het beeld op het canvas veranderde van een toren van verdriet in een gezicht vol woede en pijn. Zijn hand bewoog sneller, de kleuren vlogen over het doek. Elk penseelstreek voelde als een bevrijding, maar ook als een verdoemenis. Wat begon als een artistieke uitlaatklep, veranderde in een uiting van woede die hij niet kon beheersen.

Toen hij klaar was, keek hij naar zijn creatie. Het gezicht op het doek leek hem aan te staren, de ogen vol pijn en woede. Het raakte hem diep. Hij voelde zich verbonden met de pijn op het doek, maar ook met de scheppende kracht die het voortbracht. In dat moment besefte hij dat er iets vreselijk mis was met hem. De woorden die altijd in zijn hoofd weerklonken, begonnen samen te smelten met zijn nieuwe kunst.

"Alleen," fluisterde hij zachtjes tegen zichzelf, terwijl hij naar het gezicht op het doek keek. Het was een kreet om hulp, een schreeuw die in de duisternis verloren ging. En terwijl de regen buiten viel, voelde Lucas de kilte van zijn eenzaamheid die hem omarmde.