A Killer Is Born (NL)

Hoofdstuk 11: De Nasleep van de Moord

De lucht was zwaar en de schaduwen leken dieper te worden nu Lucas de gevolgen van zijn daden begon te voelen. De moord op Dr. Van Dijk had een onomkeerbare verandering teweeggebracht; hij had een grens overschreden die hem voorgoed zou achtervolgen. Terwijl hij door de gang van de school liep, voelde hij de ogen van zijn klasgenoten op zich gericht, hun blikken vol nieuwsgierigheid en angst. De schok van de gebeurtenissen had zich als een golf door de school verspreid, en Lucas kon de spanning in de lucht bijna aanraken.

Iedereen sprak fluisterend over de psycholoog die niet meer terugkeerde. Geruchten verspreidden zich als vuur, en het enige dat Lucas kon doen, was doen alsof hij niet wist waar ze het over hadden. Maar diep van binnen knaagde de angst aan hem. Hij voelde de druk van paranoia die zich als een zware deken om hem heen sloot.

Op een dag, tijdens de lunch, zat Lucas aan een tafel in de hoek van de cafetaria, omringd door de schaduw van de pesterijen die hem altijd hadden achtervolgd. Max en zijn handlangers, Tom en Lisa, zaten aan de andere kant van de kamer, hun gelach weerklonk als een spijker die in zijn hersenen werd geslagen. Lucas kon hun woorden niet goed verstaan, maar het was duidelijk dat ze het over hem hadden.

"Denk je dat hij het gedaan heeft?" vroeg Tom, met een ondeugende grijns op zijn gezicht.

"Wie weet?" zei Max met een schouderophaal. "Hij is zo'n freak. Misschien heeft hij het gewoon gedaan om zich een keer belangrijk te voelen."

Het deed pijn. De woorden sneden dieper dan het mes dat hij op de psycholoog had gebruikt. Lucas voelde woede en frustratie opborrelen, maar hij kon niets doen. De realiteit van zijn daad drukte zwaar op zijn schouders. Het was alsof hij vastzat in een val die hij zelf had gezet.

Die nacht lag Lucas in zijn bed, staren naar het plafond terwijl zijn gedachten als een wervelwind door zijn hoofd raasden. De beelden van de moord keerden steeds weer terug, de gruwelijke details van het bloed, het geschreeuw van Dr. Van Dijk. Het was alsof hij in een nachtmerrie zat waaruit hij niet kon ontwaken. In plaats van spijt, voelde hij een raar soort bevrijding. Het was alsof hij een last van zijn schouders had gekregen, al was het op de gruwelijkste manier mogelijk.

Maar de vreugde was van korte duur. De paranoia die hij had gevoeld, nam alleen maar toe. Elke schaduw leek te bewegen, elke geluid leek een waarschuwing. De politie had misschien nog geen aanklachten ingediend, maar Lucas wist dat het slechts een kwestie van tijd was voordat ze op hem zouden afkomen. Hij kon niet meer met een gerust hart naar school gaan, en de angst om ontdekt te worden joeg hem de stuipen op het lijf.

In de dagen die volgden, begon Lucas zijn gedrag te veranderen. Hij vermijdde contact met zijn vrienden, sprak niet meer met Sara, die alarmerend stil was sinds de moord. Het was alsof hij in zijn eigen gevangenis was beland, met de muren die steeds dichterbij leken te komen. De tekeningen in zijn schetsboeken werden donkerder en gewelddadiger; het leek wel alsof de monsters in zijn hoofd nu op papier tot leven kwamen.

Op een dag, tijdens een les, keek Lucas naar de leraar die voor de klas stond te praten. Het leek een gewone schooldag, maar voor Lucas was alles anders. De leraar sprak over iets wat hem niet interesseerde, maar in plaats daarvan keek hij naar de kinderen in de klas. Hun onschuldige gezichten leken zo ver weg van de realiteit waarin hij zich bevond. Het deed pijn om te beseffen dat hij hun leven had verwoest, en dat niemand, behalve hij, zich bewust was van de verschrikkingen die zich in de schaduw afspeelden.

De angst om ontdekt te worden zat als een splinter in zijn geest. Hij wist dat hij moest ontsnappen, maar naar waar? De enige uitweg die hij kon bedenken was het schrijven op de muur van zijn cel. "Alleen," dacht hij, terwijl hij naar de lege ruimte om zich heen keek. De woorden in zijn hoofd leken steeds luider te worden, een schreeuw om hulp die niemand hoorde.

Zijn leven was nu een spel van angst en geweld, en het einde leek onontkoombaar. Lucas voelde dat hij op het randje van de afgrond stond, en het was slechts een kwestie van tijd voordat hij viel. Terwijl de schaduwen zich om hem heen sloten, begon hij zich voor te stellen wat er zou gebeuren als de waarheid aan het licht kwam. Wat als ze erachter kwamen dat hij de psycholoog had vermoord? Het idee alleen al maakte hem misselijk.

De duisternis in zijn ziel leek te groeien, en Lucas wist dat hij een beslissing moest nemen. De druk werd te veel, en de enige weg die hij kende was verder de afgrond in.