"Acılarımı boğmaya çalıştım; ama pislikler yüzmeyi öğrendiler ve şimdi ben, bu hoş ve iyi his tarafından alt edildim."
⊹₊⋆ Forever Young-Alphaville ⊹₊⋆
🕯️🤍𓍯𓂃
Her insanın yaşamını sürdürmesi için geçerli sebepleri vardır. Kimisinin Ailesi, kimisinin arkadaşları ve ya kendisidir. Benim ise hiçbiri. Herkesten, her şeyden, kendimden nefret ediyorum. Yaratılma amacım yok, kimsesiz olarak doğdum. O soğuk kış gününde çöp tenekesinin yanına saklanmış biraz olsun ısınmaya çalışıyordum. Kendimi ölümüme hazırlamıştım. Diğer çocuklar gibi sıcak bir evim, beni sevecek bir ailem olmayacaktı. Tek dileğim ölmekti. Soğuktan zangır zangır titreyen bedenimi ölümü kabullenmişcesine soğuk betonun üstüne bıraktım. Ama bana gelen şey ölüm değildi. Daha sıcak hissetmemi sağlayacak olan bir battaniye idi. Titreyen bedenim titremesini azaltmış, üstüne battaniye seren şahsiyeti izliyordu. O kadın... o kadar güzeldi ki. Tam hayallerimde hayal ettiğim anne figürüydü. Birilerine seslenmiş ve geri gözlerime bakmıştı...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
17 Şubat 2022
Final ödevlerimi bitirmek için bir kütüphanedeydim. Burayı seviyordum, aradığım sessiz ortama burada kavuşuyordum. Üzerimde bedenimi saran paltom, elimde ise içimi ısıtan bir fincan kahvem vardı. Okuduğum bölümün son senesindeydim. Artık bir iş sahibi olup daha fazla onlara yük olmak istemiyordum... Zaten benimle fazlası ile ilgilendiler.
Ve bu onları yordu.
Beni o gün kurtaran kadın, şuan ki annem. Sung-jin. Benim için her ne kadar endişelense ve ilgilensede çok yoruldu. O günden beri ona yük oluyordum. Artık bunu istemiyordum. Babam olucak insan ise Do-yun. Her ne kadar bana karşı nötr davransa da o da benim için endişeleniyor.
Bundan nefret ediyorum. İnsanlara yük olmaktan nefret ediyorum. İnsanlar için bir sorun olmaktan nefret ediyorum.
Ben daha 10 yaşında iken, yeni aileme alışmaya çalışırken bana Travma Sonrası Stres Bozukluk teşhisi koyuldu. Bu olanlar geçmişte yaşadığım şeylerden dolayı gelişmiş. Birine güvenemiyorum. Güvenmek ve içimdeki savaşı birine anlatmak çok istiyorum, ama olmuyor.
Çantamı toparlayarak kütüphaneden çıktım. Ağlamak üzere olan bulutlar gürleyerek kendini belli etmişti. Siyah uzun saçlarım yüzüme vuran rüzgar ile bir oraya bir buraya savruluyordu. Elim ile rüzgarı engelleyerek ilerledim.
Anne
-Tatlım senin için çok güzel bir süprizim var!! -Lütfen eve geç gelme. Buna bayılacaksın🤍.
