ස්වයංවර | Historical

ස්වයංවර - 04

පසුදින උදෑසන පළමු අරුණැල්ල කලා ගම්පති ගෘහයේ නැගෙනහිර අංගනය සොයා එද්දීත්, එහි වූ විසල් අර්ධ චන්ද්‍රාකාර කවුලුවකින් සඳුන් ධූම සුගන්ධය සුළං රැළි හා මුහු වෙමින් තිබුණි... යුධාක්ෂ අවදියෙනි...!

ඔහු ඒ විසල් අර්ධ චන්ද්‍රාකාර කවුලුව මත හිඳගෙන, දණින් නැවූ වාම පය පාදය මත්තෙහි හස්තය රඳවාගෙන දේව රූපයක් සේ සඳුන් ධූමයෙන් නැහැවෙමින් හුන්නේය...

නිරාවරිත රන් පැහැ ඌර්ධවකාය හා නිමක් නැතිව වෙළෙන්නට වූ හිරු රැස් සේම, නිදහසේ ලිහී වැටුණු හිස කේ සමග කෝල වන්නට වූ අලුයම සිහිල් සුළඟත් සිය ළයතුරෙහි ඇවිලෙමින් වූ වේදනාවට යම්තාක් සහනයක් ගෙන එනු ඔහුට දැණුනි... කන්ද උඩරට හැරදා පැමිණ කලා වැව් ග්‍රාමයට පිවිසි මොහොතේම එහි නොවූ සුවයක් මෙහි තිබෙනා බැව් ඔහු හැඳිනගත්තේය... ඉදින් එහි සත්‍යයක් නැතිවාම නොවේ...! එහි ගෙවෙනා සෑම මොහොතක්ම පෙරට වඩා සාමකාමීය... සුවදායකය... රැය ගෙවී නැගෙන අරුණ පවා මිහිරිය... සැනසිලිදායකය... එනිසාදෝ පෙරදින රැය පුරා කෙවෙන්නට වූ කාන්තිමත් කෙප්තක දෑස් පවා,  මදකට නිසොල්මනේ විවේක ගනිමින් තිබුණි...

"භයංකාර රාත්‍රීන් තමයි, සාමකාමීම දිනයන් උදා කරවන්නේ, යුධාක්ෂ...!"

හිස පුරා නැගෙන දෝංකාරය යුධාක්ෂගේ නිද්‍රාගතව තිබූ මනස අවධි කර තිබුණි... නළල රැළිගැන්වෙන තුරු තදින් දෙනෙත් පියමින් ඒ රළු එහෙත් ළයාන්විත ස්වරය සිහි කිරීමට උත්සාහ කළේය... සිව් වසරක් පුරා විටින් විට තමා සොයා එහ ගුප්ත ස්වරයේ හිමිකරු ඔහුගේ මතකයෙන් මැකී තිබුණාද, නැතිනම් ඒ සිය චිත්තාභ්‍යන්තරයෙන් නැගෙන ස්වකීය ස්වරයමද යන්න ඔහුට ගැටලුවක් විය...