İntikam Aynası

2. Bölüm - Yıllar Sonra Tekrar

Yıllar önce..

Katıldığım operasyonda çatışma çıkmış, esir alınmıştım. Kaç gündür burada olduğumu unutacak kadar yitirmiştim zaman kavramımı. Havalar soğumuştu, üzerimde paramparça olmuş kıyafetlerimden başka bir şey yoktu ve ben artık üşümeye bile alışmıştım. Ellerimden arkamdaki duvarlara zincirlenmiş, iki gündür su dışında bir şey yememmiş, içmemiştim. Yine halsizlikten bilincim kapanmış, diğer odalarda yapılan işkence seslerine uyanmıştım. Her gün hiç bıkmadan işkence yapıyor, ölmememiz içinde iki gün bekleyip tekrar geliyorlardı. Yanımda duran asker olduğunu bildiğim kız da harap olmuştu. Yan odadakilerse asker değildi, eğlence için işkence yaptıkları sivillerdi.

Ben üst teğmen Hilal, katıldığım ilk operasyonda esir düşmüştüm. Çatışma sırasında komutlandığım yerde arkamda biri olduğunu hissetmiş, daha arkama dönemeden enseme sert birşeyle vurmuşlardı. Gözümü açtığımdaysa bu odadaydım. Hangi şehirde olduğumla ilgili hiç bir fikrim yoktu. Ağzımdan gelen kanı tükürerek başımı dik tutmaya çalıştım, duvara yasladım.

"Nasıl böyle direne biliyorsun anlayamıyorum" dedi gözlerini zorlukla açan kız. Ne o bana nede ben ona ismini sormamıştım.

"Ben bu işkenceleri her gün her gece 8 yaşımdayken gördüm. O yüzden dayanmam çokta şaşırılacak gibi görünmüyor" dediğimde şaşırdı.

"Nasıl yani? Ailen mi?"

"Yok. Ailem beni çoktan terk etmişti" dedim sadece.

Yetimhaneden kaçmıştım, beni sokakta bulan bir adam kendi mahallesine götürdü. Tüm mahalle terk edilmiş evlerle doluydu. İyi biri sandım, zorluk çıkarmadan peşinden gittim. Yaptığım ilk hata bu oldu, ya dilendiriyor, ya da satıyordu çocukları. Beni dilendirmek istediğinde hep karşı çıktım. İşkenceler etti, kemiklerimi kırdı. Öldürür sandım ama ölmeme de izin vermedi. Her canı sıkıldığında gelip bana işkenceler uygular, sonra da odaya kapatırdı. 10 yaşıma kadar gördüm ben bu işkenceleri. Benim halimi gören çocukların hiç biri itiraz etmezdi o adama. Benim gibi olmamak için.

Sonra polis bastı mahalleyi. Ne kadar çocuk varsa aldı hepsini. O adamı da aldılar, önce kaçmak istemiş sonra yakalanmıştı polislere. Polis geldiğinde çocuklar arasında en acınılası olan bendim. Tüm kemiklerimi kırmış, tüm vücudumu mora boyamıştı. Odanın kapısını açan polis gördüğü manzarayla kahrolmuştu. Oysa ben alışıktım. Zorlukla açık tuttuğum gözlerimle gördüğüm tek şey sağlık görevlilerinin beni ambulansa kaldırmasıydı. Ondan sonrası yoktu, gözümü açtığımda o yetimhanedeydim. Kaçtığım yetimhanede. Beni emin ellere verdiklerini düşünerek göndermişlerdi buraya ama ben en çok buda kötüydüm, yetimhane müdürü görüp göre bileceğim en acımasız kadındı. Cezaları tüyler ürpertiyordu. 3-4 yaşında çocukları bile yemek yemezse, uslu durmazsa mahsene kapatıyordu. Ben çok girmiştim o mahsene. Hatta tüm günlerim orada geçerdi. Ama yetimhaneye geldiğimde gördüğüm şey o müdürün işten atıldığıydı.

Odanın kapısı sertçe açıldığında içeri yine o şerefsiz geldi.

"Uyanmış uykucumuz" dedi ve sonra da yancısı girdi içeri.

"Burdan çıkmamamı sağla Lucas! Ecelin olacağım senin!" Diye bağırdım dişlerimin arasından.

"Çıkamayacaksın galiba. Tabii eğer konuşmazsan. Konuşmamaya devam edersen seni öldürmem söylendi, üst teğmen!"