𝓞𝓶𝔃𝓾𝓶𝓭𝓪𝓴𝓲 𝓨𝓾𝓴

"Bölüm 35"

"Kenan..."dedim çaresizce. O ise öfkeyle bana bakıyordu.

"Ne işiniz var sizin burda!"dedi pınar abla öfkeyle. Karşısında kızının katilleri vardı. Hissettiklerini tahmin bile edemezdim.

"Gelinimizi görmeye geldik"dedi Bülent abi, geniş geniş gülerken.

"Ne gelini be!?"dedi pınar abla.

"Yüzüğün nerde güneş?"dedi Kenan tek kaşını kaldırmış parmaklarıma bakıyordu. Parmaklarım uyuşmaya başladı ister istemez.

"Yok yüzük falan! Unutun siz o işi bitti!"dedi pınar abla. Sanki birazdan üstlerine atlayacak gibiydi.

"Bizde söz senettir pınar, o yüzük takıldıysa devamı gelir"dedi sevil abla , yüzündeki tehditvari bakışlar hiç hoşuma gitmemişti.

"Kimden aldınız siz o sözü?"dedi pınar abla alayla,derin bir nefes alıp devam etti,"babası fatih ve size verecek kızı yok!"dedi.

"Biz her şekilde alıyoruz ama bilirsin pınar abla"dedi Kenan sırıtırken.

Elif'i nasıl aldılarsa benide o şekilde almaktan mı bahsediyordu o?

Pınar abla kolumu kavrayıp beni arkasına çekti,"ben size bir kızımı daha yem eder miyim sizce?"dedi. Başı dik,sesi sertti. Nasıl bu kadar güçlü kalabiliyordu. Ayrıca o kızım mı demişti? Garip hisler bedenimi tekrar ele geçiriyordu.

"Kızın?"dedi sevil abla alayla.

"Evet kızım! Fatih'in ne kadar kızıysa benimde o kadar kızım. Şimdi defolun gidin!"dedi pınar abla. İster istemez gözlerim doldu. Kendi annem geldi aklıma. Beni bir kez olsun korumayan annem...

"Sen pek anlamasanda güneş bizi anladı pınar abla o ne yapacağını bilir"dedi Kenan. Bedenim buz kesti adeta, tekrar tehdit ediliyor olmak hiçte güzel bir şey değildi...

Bağırıp çağırmak,ne saçmalıyorsun sen! Demek istiyordum ama ağzımı açıp tek kelime edemiyordum. Defol git demek istiyordum mesela ama onuda yapamıyordum.

"Gidelim şimdi sonra bol bol görüşürüz zaten"dedi Kenan pis pis sırıtıyordu, pınar ablada olan bakışları bana döndü,"dimi güneş?"dedi alayla güldü,annesini ve babasını alıp çekip gitti.

"Güneş..."dedi pınar abla bana doğru dönerken.

Sesi kulağıma uğultulu geliyordu, bakışlarım az önce kenanların çıktığı hastane kapısındaydı. Beynim karıncalanıyordu sanki. Bunca şeyi kaldıracak gücüm yoktu ki benim? Nasıl yapacaktım.

Pınar ablanın fatih abiyi aradığını duyuyordum. Kitlenip kaldığıma tirtir  titrediğime dair bir şeyler söylüyordu. Titriyor muydum? Hissetmiyordum ki ben hiç bir şeyi.

"Güneş... Güzelim benim bana bak"dedi pınar abla, yüzümü ellerinin arasına aldığını hissediyordum ama bir türlü bakışları mı ona çeviremiyordum. Sahi ne oluyordu bana?

"Korkutma beni..."dedi pınar abla,elleri omuzlarıma indi,hafif bir sarstı,"güneş..."dedi endişeyle.

"Biz her şekilde alıyoruz ama sen bilirsin pınar abla"

Kenanın sesi kulaklarımda çınlıyordu resmen. Annem ve Fikret başıma nasıl bir bela açmışlardı böyle...

"Kızım!"

Fatih abinin sesini duyuyordum bir yerlerden,bize doğru yaklaşan hızlı adım seslerini de duyuyordum.

"Kitlendi kaldı!"dedi pınar abla telaşla.

"Ne oluyor neden kitlendi!"dedi fatih abi aynı telaşla. Pınar abla kenara çekilince önüme geldi ve kollarımı kavradı,"ne oldu kızım?"dedi yumuşacık bir sesle.