Arkadaşım için

17. Bölüm ("Zafer benim"!)

17. Bölüm.

Bir hafta sonra...

Bir haftadır, İlaydanın evinde kalıyordum.

Kölesi olmama rağmen, bana çok iyi bakıyordu. Yemek, su gibi ihtiyaçlarım da asla kısıtlama yapmamış, bana özenle ilgi göstermişti. Ancak özel bakımını bana yaptırmaktan çekinmemişti.

Yine sabah olmuştu. Yatakta uyurken İlayda odaya giriş yaptı.

- Bahar, kalk, okula gidiyoruz.

- Ben gelmiyorum...

Kısa bir sessizlikten sonra başımdan soğuk bir suyun dökülmesiyle yataktan sıçrayarak kalktım. Elinde kovayla İlayda karşımdaydı.

- Özür dilerim...

- Kurulan ve giğin! 5 dakikan var.

- Ta, tamam...

Kapıya yanaşıp odadan ayrılmasıyla havluyu bedenime sarıp kurulandım. Ardından giysilerimi üstüme geçirip odadan ayrıldım.

Evin kapısına, İlaydanın yanına yanaştım.

- Geldim...

Beni uzunca süzdü.

- Ayakkabılarımı al ve giydir!

Ayakkabılıkdan ayakkabılarını aldım. O tabureye otururken ben karşısında diz çöküp sağ ayağını elime alıp ayakkabısını özen göstererek giydirdim. Aynı işlemi sol ayağına da yapıp ayakkabılarının üstüne birer öpücük kondurdum.

Gülümseyerek "kalkabilirsin" dediğinde ayağa kalkıp ben de ayakkabılarımı ayağıma geçirdim. Birlikte evden ayrılıp okula doğru yola koyulduk.

Yolda ekim yağmuruna yakalandık. İlayda isteyerek, ya istemeyerek, bol bol çamurlu yerlere basmayı ihmal etmemişti.

O çamurları benim temizleyeceğimi bilnem içimde sonsuz ve hadsiz bir heyecanın oluşmasına neden olmuştu.

Bana gülümseyerek "bugün biraz zorlanacaksın" dediğinde ben de gülümsemeye çalıştım...

Okula vardığımızda sınıfın önünde Berk ve Sonerle karşılaştık. İlayda "sen sınıfa geç" dediğinde boş sınıfa geçip onları yalnız bıraktım.

Yazar.

- İlayda, bize ne zaman vakit ayıracaksın?

Berk'in sorusu İlaydanın kaşlarının çatılmasına neden olmuştu.

- Anlamadım.

- Günlerdir, o kızın yanındasın. Bizim yanımıza uğradığın yok.

İlayda sinirle nefes verdi.

- O kızın benden başka kimsesi yok. Anlamaya çalışın!

- Kölene anne mi olmaya karar verdin, İlayda?

- İlayda, alt tarafı basit bir iddiaydı bizimkisi. Sen şu köle işini fazla abartmadın mı, sence de?

İlayda dişlerini sıktı.

- Bu iş iddiadan geçti artık! O kız benim daima kölem artık!

Berk nefes verdi.

- Ya biz, İlayda, o köle bizden daha mı önemli, daha mı değerli?

- Yeter! Çocuk gibi davranmaya başladınız artık! Herkes kendi işine baksın. Benimle konuşmak isteyen yanıma gelsin. Kimsenin ayağına gidecek değilim

İlayda sınıfa geçtiğinde Berkle Soner iç çektiler.

- Boş ver, Berk! İki günlük heves. Bırakır bir kaç gün sonra kızın peşini.