Gitti. Beni ardına bırakıp gitti. Kendiyle birlikte bebeklerimi de aldı. Uzak mı yakın mı bilmiyorum. Ama tek bildiğim şey var! Onu bulacağım! Ne olursa olsun ben onu bulacağım!
2 aydır yoktu. Ne bir iz vardı ne başka bir şey. Deliriyordum! Belli ki evden biri ona yardım etmiş. Ama kestiremiyorum kim diye?Ya ona Seyranıma bir şey olduysa? Peki ya bebeklerimize bir şey olduysa? Ben kendimi nasıl affedeyim?
Büyümüş müydü bebeklerimiz? Karnı ne kadar büyük olmuştu acaba? Doktor randevularına gidiyor muydu? Canı bir şey çekiyor muydu? Ve en önemlisi güvende miydi? Bu sorular her gün aklımdaydı.
Şimdi 3 aylık hamileydi. Bebeklerimizin cinsiyetini öğrenmiş midir? Hep düşünürdüm. Bir kız çocuğum olsa adını Afra koyacağım diye. Bir erkek çocuğum olursada adını Seyran koyar.
Bazen onu anlıyorum. Abisinin katiliyle bebekler bekliyor. Ondan kandırılıyor ve ona aşık oluyor. En sonda hamile kalıp ondan kaçıyor. Ama keşke o da beni anlasa. Ben istemedim böyle bir şeyin olmasına. Istemedim! O günden sonra kendime her aynaya baktığımda kendimden nefret ettim bir daha! Ama onunlayken mutluydum!
Şimdi odadaydım. Bizim odamızda. O gittikten beri hiç bir şey değişmedi odada. Değiştirtmedim.
Bir anlık kararla uçuruma gitmeye karar verdim. Belkide kötü anılarım geri gelecekti ama olsun. Onunla her anımı yeniden yaşamaya hazırdım.
Yeni gelmiştim uçuruma. Arabamı park edecekken uçurumun kenarında bir kız gördüm. Saçları aynı Seyran gibiydi. Ama kısaydı. Çok kısaydı. Arabamı park edip ona yaklaşmaya başladım. Ondan 2 metre uzaktım." Ne yapıyorsun sen burada?"diye sordum. Yüzünü bana doğru döndü ve hemen ayağa kalktı. Seyrandı."Seyran" dedim kısık sesimle. Bana cevap veremedi. Sadece baktı bana. Nefes alışverişi hızlanıyordu." Dur dur sakin ol!"dedim yanına yaklaşarak. " Yaklaşma!"diye bağırdı. Ama kendimi durduramadım. Onu sarıldım. Kokusunu içime çektim. Ne kadarda özlemiştim bu kokuyu! Elimi saçlarına götürdüm. Kısaydı. Aşık olduğum saçlarını kısaltmıştı . "Acımasızsın sen Seyran! Gerçekten acımasızsın! Nasıl gidersin! Arkandan nasıl bir enkaz bıraktın bilmiyorsun! Beni bebeklerimizden nasıl mahrum edersin!"diye fısıldadım sertçe onun kulağına. Donmuş gibiydi. Ne bir şey söylüyor ne de kıpırdıyordu.
Arabadaydık. Yanımdaydı. Son sözünden sonra hiç bir şey demedi. Gözlerini sadece bir yere sabitlemişti. Orman gözleri muhteşemdi. Onun göz rengini bile özlemiştim. Her yüz hatlarını özlemiştim . Istemsizce elimi karnına koyup okşadım." Bebeklerim merak etmeyin baba bundan sonra hep sizin yanınızda olacak!"dedi mutlulukla. Karnı belirginleşmeye başlamıştı ve bu sıkı bluzdan görünebiliyordu. Elleriyle bluzun koluyla oynuyordu. Belli ki anksiyetesi yüksekti.
Nihayet eve gelmiştik. Benim olduğum evde nenem,annem ve babam vardı. Tam kapıyı çalacaktım ki bana doğru döndü ve " Ne olursun bu eve yaşamayalım! Bu evin odalarında çok kötü anılarım var!"dedi bana. Göz altları çökmüştü bir saate."Tamam tamam! Sen iyi ol yeter!"dedim ve ona sarıldım.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Seyran birden ağlamaya başladı göğsümde . "Ağlama artık fıstık! Kızgın değilim gittiğine ! Haklı sebeplerin vardı! Suçsuz değilim bende!"diye fısıldadım kulağına. "Çok seviyorum ben seni! Abimin katili olmana rağmen seni çok seviyorum! Bu iki ayda sensiz nefes alamiyormuşum gibi geldi! Sen abimin nefesini aldın ama benim nefesim oldun!"
_______
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Herkese merhabalarrr
(Bana göre) uzun bir aradan sonra yeniden görüşüyoruzzz
