ENKAZ ÇİÇEĞİ

YARALI ÇİÇEK

Göz kapaklarım o kadar ağrıyordu ki öldüğümü sandım bi an için çünkü gözlerimi açamıyorum ve tek renk siyahtı...

Ta ki o sesi duyana kadar

"Ne zaman uyanacak doktor kaç gündür komada?" Dedi biri

ne yani cidden komayamı girmiştim? Ölmedi mi ben? neredeyim ben ? Annem babam nerde? onların yanında değilmiyim ?

Ve buna benzer bir çok soru vardı aklımda

Doktor sandığım kişi "uyanır birazdan merak etmeyin " dedi .bir oflama sesi geldi kulaklarıma

Başka biri "bu kızda amma uykucu çıktı " dedi şakacı bir şekilde

"Ee ne yapalım damat bey'e çememiş bu yönden tüh " dedi alaycı bir ses

Ne damat beyi?
Hiçbirşey anlamıyorum

İlk sesi bana gelen kişi " kesin sesinizi çok konuştunuz" dedi . Ben ne kadar zorlansam da gözlerimi araladım biri "aha geliyor kendine " dedi gözlerimin önü bulanık olduğu için iki üç kere gözlerimi kırpıştırdım.

Tamamen gözümü açınca önce beyaz tavana sonra  başımda dikilen 4 adama baktım. Hepsi iri yarı adamlar idi.

Bir tane arkadan önluklü biri geldi galiba doktordu. "Günaydın asena hanım kendinizi nasıl hissediyorsunuz?" Diye sordu. Ben "neredeyim ben, bana ne oldu?"dedim adamlardan biri "vuruldunuz" dedi . Aklıma gelen şeyle "sen... siz" dedim parmağımı 4 ama gezdirerek "beni neden bırakmadınız?" Diye sordum.

Hepsi dehşete düşmüş bir şekilde bana baktılar benden böyle birşey beklemiyormuş gibi.

"Siz ne diyorsunuz asena hanım " dedi doktor .adamlardan biri "gerçekten bu sekildemi teşekür ediyorsun?" Dedi . Ben "ne teşekkürü, ben zaten ölmek istiyordum siz bu şekilde bana kötülük etiniz" dedim buğulu gözlerle biri"ben bu kızdan bir bok anlamıyorum" dedi

Kolay kolay ağlamazdım ama şimdi aileme bu kadar yaklaşmışken ...

Algılarım yavaş yavaş açıldı en son olanları hatırladım.
Adının en son devran olduğunu öğrendiğim adam "bu arada aileni aramak için telefonunu açmak zorunda kaldık onun için kilidini kırdık ama sadece bir numara vardı telefonun da onu aradık mecburi" dedi

Aile mi? Benim bir ailem yoktu ki sadece bana dayım olduğunu iddia eden ama benim için zerre değeri olmayan bir adam vardı benim için. hayatımda kimse yoktu . Zaten o dayım olan alçak ta bana etmediği kalmamıştı.ne bir arkadaşım vardı nede bir sevenim.

"Neden aradınız onu " dedim telaşla çünkü dayım eğer buraya gelirse beni mahvederdi . Vücudumda olan kabloları bedenimden ayırmaya çalıştım ama iki güçlü kol buna engel oldu "ne yapıyorsun sen yaralısın" dedi telaşla.

Ben "o adama beni söylediğiniz için b-" cümlemi yarıda kesen  doktor oldu "kalkarsanız dikişleriniz patlar lütfen uzatanın " dedi ben daha çok hareket etmeye çalıştım ama canım acıyordu en son dudaklarımdan bir inleme doküldü.

Doktor "kollarını ve bacaklarını tutun kriz geçiriyorum galiba " dedi telaşla . Devran ayaklarımı tutu yiğit kollarımı . Ben durmuyordum çünkü durursam ve bundan gitmezsem o adam beni mahvederdi.

15 yıl önce

Henüz daha 7 yaşında olmasına rağmen herşeyi ona yaptiriyordu dayısı olacak adam

Yine o günlerden birinde yine  asenayı saat sabahın 4'ünde uyandırmış erkekler ile beraber yeni yapılacak olan binaya çuval taşımasını istemişti dayısı olacak o adam .