ÖLMEK İÇİN 13 SEBEP | EN DİBE ÇEKEN SIR

| 1 |

13 Reasons Why'da en sevdiğiniz karakter? Nideenn? 😻

En sevdiğiniz sezon? Niden? 😭😭

İyi okumalar 🖤🖤🖤

CLAY JENSEN

"Clay! Uyandın mı, tatlım? Kahvaltı saati geldi, 5 dakikaya aşağıda ol."

Annemin sesi kulaklarımda çınlıyordu fakat ben gözlerimi dahi açamıyordum. Gözlerim, tüm gece uyumuş olmama rağmen hiç uyumamışım gibi acıyordu. Gerçi, kimi kandırıyordum ki? İşin açıkçası uyuyabildiğimden emin değildim çünkü gördüğüm bir kabus, tüm gecemin içine sıçmıştı.

Bu lanet olası kabusların peşimi bırakmak gibi bir niyeti yok mu?

Yatakta hafifçe doğrulup gözlerimi kırpıştırdım. Saçlarımı dağıtıp yataktan kalktım ve gardıropta gözüme çarpan ilk şeyi üzerime geçirdim. Aynanın karşısında bir aptal ve ya ayyaş gibi görünmemek için saçlarımı düzeltmeye çalışırken bakışlarım alnıma doğru kaydı.

Parmaklarım yavaşça alnımın üzerindeki yaraya doğru kaydığında ona dokunmamla inlemem bir oldu. Hassiktir. Hala acıyordu.

Dün gece Tony'nin evine giderken lanet olası bir araba farı yüzünden kaza yapmıştım.

Ama bu, dün gece gördüğüm kabusun içimde bıraktığı etkiye nazaran fazlasıyla önemsiz bir şeydi.

Gri çantamı alıp emanet gibi tek omuzuma attım ve tek kulpunu kavrayarak odadan çıktım. Aklım ve ruhum hala kabusun etkisinde olduğundan düşüncelerimden kurtulmak için telefonumu elime aldım ve Hannah'ya bir mesaj yolladım.

"Günaydın. Okula geliyorsun, değil mi?"

"İlk ders, Amerikan Tarihi. Bir sonraki ders sınav olduğunu unutma."

"Günaydın, tatlım."

Kafamı telefondan kaldırdığımda karşımda annemi gördüm. Yaptığı omletleri kahvaltı tabaklarına yerleştiriyordu.

"Günaydın, anne," diyerek ona karşılık verdiğimde babam kafasını kaldırıp gözlüklerinin altından bana baktı ve o makul soruyu sordu. "Duş aldın mı?"

"Ah, şey..." Durdum. Kafam kabusla çok meşgul olduğundan unutmuş olmalıydım.

Babama cevap vereceğim sırada telefonuma gelen mesajla dikkatim dağıldı. Hannah'tan gelme olasılığını göz önünde bulundurarak aceleyle telefona sarıldığımda babamın sorusunu cevapsız bırakmıştım.

Hannah; Günaydın, kasklı! Ah, evet Amerikan Tarihi... Bunu tamamen unutmuşum. Umarım çalışmışsındır çünkü sınavı geçmek için tek güvencem senden çekeceğim, kopyalar.

Hannah; Ve, elbette okula geliyorum. Aksini sana düşündüren ne?

Dün gece rüyamda bileklerini keserek intihar etmiş olman.

Ama elbette bunu ona söylemedim.

"Clay?"

Babamın sesiyle yeniden kafamı kaldırıp ona baktım. "Ah, evet şey... Afedersin ben... Unutmuşum."

"O halde çabuk ol, evlat," dedi babam gülümseyerek. "Omletler çoktan soğmaya başladı bile."

"Ah, tabi."

Bir hışımla yukarı çıkıp olabildiğince kısa bir sürede duş aldım ve saçlarımı gelişi güzel kurutup yeniden kahvaltıya indim.

Kahvaltıya oturup tabağımdaki omletle oynamaya başladım. İşin doğrusu pek aç hissetmiyordum ve bunu aileme söylemek "neyin var tatlım, hasta mısın?" diye başlayan binlerce soruyu da peşisıra getirirdi. Bunları duymak istediğimi hiç zannetmiyordum bu yüzden omletten birkaç dilim almak için kendimi zorladım.