YALAN VE YALANCI

1. KORMAN'IN KIZI

YALAN VE YALANCI

EVRA'YI AVLAMAK

❧

1. BÖLÜM; KORMAN'IN KIZI

Çirkin Dünya-Sena Şener

Sarı Kurdeleler-Model

Para. Güç. Aile.

Korman'lar bunlar için yaşar⎯onur diye bir kelime varsa eğer elleri temiz birinin avuç içlerinde lekelenmeden önce bu üç şey biçer kendini o kanlı parmakların arasına.

Ben de onlardan biriyim. Ellerim temiz, temiz evet ama omuzlarımda hangi günahın kefeni biçildiyse bu gece onu giyiyorum ve üzerime tam oturuyor. Her şey gibi, çocukluğumdan beri kıyafetler bedenime göre dikildi, ten rengime göre seçildi, gözlerimi ortaya çıkartmak için özenle renklere ayrıldı.

Düşünüyorum da, işlemediğim günahların sahte sahipleri de gardrobumdaki kıyafetler gibi hangi gece gizlice girip dizdiler yalanlarını; ben kimin günahının bedelini ödüyorum?

Issız bir benzin istasyonunda düşünmekten başka yapabileceğim pek bir şey yok. Gece de öncekilerden daha karanlık, sanki biraz daha buruk, tek bir yıldız bile yok gökte. Yarım saat önce girdiğim marketin bozuk radyosu doğru söylüyor, on yıldır kopmayan fırtına bu gece kopacak ve yolunda yaşayan hiçbir şey bırakmayacak.

Evsiz olduğum iyi oldu, sanırım tüm şansımı burada kullandım, fırtına kopacaksa beni de kendisiyle birlikte götürebilir. Çünkü ben çok ama çok aptal davrandım, yanlış yaptım, yapmaya devam ediyorum.

Ellerim göğsümün önünde kuvvetli rüzgara karşı gülünç bir kalkan misali dikilmiş duruyorum benzinliğin kenarında. Saat onu geçti, o kadar yogunum ki gözlerimin kapanmaması için arada sırada kendimi parmağımı ısırırken buluyorum, soğuk beni uyutmuyor ama acı beni uyandırıyor. Beni bulacak, bunu biliyorum, ama gece yarısı beyaz bir elbiseyle yol kenarında sonun nereye varacağını bilmeden koşacak kadar canıma susamadım. Hoş, beni bulması ölümden beter. Ama ondan kötü şeyler de var.

Var.

Beni bulması bu kadar uzun sürdüğü için mi kaş çatıyorum, emin değilim, sadece sıcak bir yere başımı sokmak istiyorum. Ondan ilk defa bu kadar uzaktayım, başka şansım olmayacak, bundan eminim, ama ben de bir insanım, ve yorgunum, çok yorgunum. Villadan ne kadar yol geldiğimi bilmiyorum, fazla, fazla olduğunu biliyorum. En yakın köy yirmi kilometre civarı yakınlıkta, ve ben orasını çoktan geçtim. Geçtim, değil mi?

Artık hiçbir şeyden emin değilim. Adım bile bulanık, yaşım kararıyor gözlerimin önünde. Benzinliğin marketinde çalışan adam on dakikadır bir kapıya gelip dönüyor, onu görebiliyorum, gözlerimiz kesiştiğinde bir şeyler hayıflanıp içeriye giriyor, beyaz ışık aklımı çeliyor, muhtemelen köpekleri etrafıma topladığım için kızıyor amca, en azından hiçbiri saldıracak gibi durmuyor. Polisi aramak istedim, telefonun şarjı olmadığını ve şarj aletini evde unuttuğunu söyledi. İçeride şarj aleti satıyor ama, muhtemelen kaçakçı, illegal bir şeyler çeviriyor ve polislerin gözüne batmak istemiyor.