PRINCESS OF SHADOWS

CHAPTER 1

Sa ilalim ng mabigat na anino ng malalaking haligi ng Palasyo ng mga ice kingdom  , nakaupo si Amarielle sa isang sulok, nagtatago mula sa mga mata ng kanyang pamilya. Ang mga boses ng kanyang mga kapatid ay umaabot sa kanya mula sa malayo, puno ng tawanan at pang-aasar. Parang mga uwak na nagbubulungan ng mga lihim, sila ay masaya at abala, habang siya ay naiwan sa madilim na sulok, puno ng takot at kahihiyan.

“Why can’t you just play with us? You’re so weak!” bulyaw ni Cedric, ang kanyang nakatatandang kapatid. Ang mga salitang iyon ay parang mga palaso na tumama sa kanyang puso. Alam ni Amarielle na mahina siya, at ang mga salitang iyon ay nagpapatunay lamang ng kanyang takot at kawalang-kakayahan.

Bilang bata, lagi siyang nahihiya sa kanyang sarili. Palaging napapansin ang kanyang pagkukulang—ang kanyang kawalang lakas, at ang kanyang kakulangan sa kaalaman. Kapag tumayo siya sa harap ng iba, tila nagiging transparent siya, parang hangin na walang saysay. Napag-uusapan siya ng kanyang pamilya, at siya’y tila isang pagkakamali na walang katapusan.

“Just stay in the shadows, Amarielle. We don’t need you!” sabi ni Lila, ang kanyang kapatid na babae, na puno ng galit. Sinasaktan siya ng kanyang mga salita, at bawat pagkakataon na sinasaktan siya ng kanyang pamilya, ang kanyang puso ay nalulumbay. Nakaramdam siya ng sakit, ngunit wala siyang lakas na ipagtanggol ang sarili.

Habang siya ay nakaupo sa madilim na sulok, nagpasya siyang umiyak, ngunit pinigil niya ang mga luha. Sa kanyang isip, may isang boses na nagsasabi, “You don’t deserve their love. You’re weak. You’re useless.” Para sa kanya, ito ang katotohanan na palaging nakahihirapan sa kanyang kalooban.

Hindi siya magaling sa mga laro ng kanyang mga kapatid. Madalas silang nagkakaroon ng mga paligsahan sa lakas at talino, ngunit siya ay palaging napapahiya. Sa kanyang pananaw, sa mata ng kanyang pamilya, siya’y isa lamang nakakahiya, walang silbi at mahina. Sa bawat salin ng kanilang mga salita, unti-unti niyang naramdaman na ang mga anino ay naging kanyang tahanan, mas ligtas kaysa sa anumang sulok ng palasyo.

Isang malalim na hininga ang kanyang kinuha, umabot sa malamig na hangin na nagmumula sa bintana. May mga alon ng mga alaala ng kanyang mga pagkatalo, ngunit sa kabila ng lahat, isang munting pangarap ang nagpasiklab sa kanyang puso. “One day, I won’t be weak anymore. One day, I will be strong— not just for myself, but for the shadows that watch over me.”

At sa likod ng mga anino, nagpasya siyang ipagpatuloy ang laban, sa kabila ng sakit at pag-iyak. Ang kanyang kwento ay nagsisimula na, at ang mga anino ay handang tanggapin siya bilang kanilang prinsesa.