PRINCESS OF SHADOWS

continue : Ang lihim ng kadiliman

Habang lumalaki si Amarielle, unti-unti niyang natutunan kung paano magtago sa likod ng mga anino, hindi lamang bilang taguan mula sa kanyang pamilya, kundi bilang isang tahimik na sandigan. Habang patuloy siyang tinutulak palayo, ang mga anino ang naging kanyang kaibigan, ang tanging saksi sa kanyang lungkot at galit. Hanggang isang araw, may natuklasan siya.

Habang naglalakad siya sa likod ng isang lumang dingding sa palasyo, may naramdaman siyang malamig na alon ng hangin. Nagtataka siya dahil bihira siyang makarating sa ganitong bahagi ng palasyo. Pero parang may humihila sa kanya, isang pwersa na parang tinatawag siya.

“Amarielle… come closer.”

Napatigil siya, natakot, ngunit naramdaman niyang kailangan niyang sundin ang boses. Pumasok siya sa loob ng isang maliit na silid na puno ng alikabok at lumang kagamitan. Doon, may nakita siyang isang malaking salamin. Ang kakaibang salamin na ito ay hindi gaya ng iba—hindi ito nagpapakita ng repleksyon niya, kundi tila may sariling mundo sa likod nito.

“Who… who are you?” tanong ni Amarielle, kinakausap ang salamin habang nanlalaki ang mata.

“Hindi mo ba ako kilala?” sagot ng boses sa salamin. “Ako ang tunay mong ina.”

Napalunok si Amarielle at umatras. “What? Hindi… imposibleng ikaw si… si mama…”

“Hindi iyon ang inaakala mo,” wika ng boses. “Ako ang babaeng inalis sa iyong alaala, ang babaeng nakatali sa mundong ito ng mga anino, sapagkat ako rin ay itinakwil—katulad mo.”

Dahan-dahan niyang naalala ang mga piraso ng kwento ng kanyang pamilya na minsang narinig niya—ang tungkol sa isang reyna na itinago at pinagtaksilan, sapagkat natuklasan na may kapangyarihan siyang nagmula sa kadiliman. Nagsimulang magliwanag ang mga mata ni Amarielle habang binubuo ang mga alaala, ang mga bahagi ng sarili niyang pagkatao na hindi niya alam na hawak niya pala.

“I was banished to the shadows, just as they’re trying to banish you now, anak,” wika ng boses mula sa salamin. “Pero ikaw, may pagkakataon kang bawiin ang nararapat sa’yo. Ang mga anino, ang kapangyarihang ito, ito ang magiging sandata mo.”

Nanginginig sa gulat at pagkamangha, hinawakan ni Amarielle ang gilid ng salamin. Sa isang iglap, nakita niya ang kanyang ina sa loob ng salamin, nakasuot ng itim na balabal, at nakatingin sa kanya nang may pagmamahal at lungkot. Napagtanto niya na ang kadiliman sa loob niya ay hindi sumpa, kundi ang kapangyarihang minana mula sa kanyang ina.

“This is my power…” bulong ni Amarielle, namumulat ang kanyang mga mata sa katotohanan. “Hindi ako mahina, kundi sadyang itinago lang nila ang tunay kong kakayahan.”