Saat 3e geliyordu.Derin yine aynı yere gidiyordu.Annesini son gördüğü yere,deniz kenarına.
Bugün tam 12 yıl olmuştu annesi onu bırakıp gideli tamı tamına 12 yıl.Gidip her zamanki yerine oturdu ve maviliğin kokusunu içine çekti.Derin o kokuyu anne kokusu bilmişti.Acaba annesi neredeydi? O da özlüyor muydu? Bunları bilmiyordu ama tek bildiği annesi mutluydu dedesi ona hiç huzur vermemişti biliyordu babası öldükten sonra baskılara daha fazla dayanamayıp Derin'i yetiştirme yurduna bırakıp gitmişti.Derin her yıl buraya gelip annesini bekliyor onun bıraktığı mektubu okuyor.Annesi de bu maviliği çok seviyordu ama mektupta bu maviliğin onun mezarı olduğu yazıyordu.O günden sonra bir gün bir telefon geldi annesi arıyordu ben mutluyum bırakın peşimi demişti.Derin'i kimse düşünmemişti dedesi de istememişti onu.Belki babası olsa böyle olmazdı.
Yine de herşeye rağmen Derin kendi ayakları üstünde durabiliyordu yurtta en yakın arkadaşı Meltemle kardeş gibilerdi,Derin'in hiç olmayan kardeşi.Derin'in Meltemden başka kimsesi yoktu.Her şeyi beraber yapıyorlardı.1 sene sonra üniversiteye beraber gideceklerdi.Derin doktor olmak istiyordu Meltemde veteriner.
Derin bunları düşündü ve yüzü güldü.Sonra omzunda bi el hissetti.Bu Meltemdi.Buraya geleceğini biliyordu.Derin ayağa kalkıp Meltem'e sımsıkı sarıldı.
"Sen benim hiç olmayan kardeşimsin Meltem." Dedi.
Meltem tebessüm etti ve o da sımsıkı sarıldı.
Dakikalarca öyle kaldıktan sonra yurda dönmeye karar verdiler.
Yurdun müdiresi çok huysuz bi kadındı geç kalınca ne olacağını bildikleri için hemen yola koyuldular.Yurdun kapısında onları Hatice teyzeleri karşıladı.
"Derin sabret kızım seninde yüzün gülücek." Dedi.
Derin kafa sallayıp yukarı çıktı.Meltem peşinden gitti.
"Meltem ben uyumak istiyorum." Dedi.Meltem onu yatırıp üstünü örttü.Derin hayaller kurarak uykuya daldı.Yarının ona neler getireceğini bilmeden.
