Cure in His Soul

Chapter 8

I woke up in a hospital, Slyvan is on my side holding my hand.

"You're awake, I'll call some nurse to check you," he rushed somewhere.

A seconds later he was with a nurse who then checked me, and they talked after.

I was quiescence. I am not that hurt, but how did that guy suddenly disappear?

"I'm glad you're okay," Slyvan assisted me when I tried to sit down from laying down.

"Thank you and sorry," pangunguna ko.

"You don't need to say that you're not at fault. He needs to pay for this. I didn't go to the police station tho... I don't know what exact words to say when he just disappeared like that," he said with great confusion.

"I don't know either, but-" I paused when he sat down, looking at me with interest.

"but?" Pagtanong niya. "What if it's because I killed some-" hindi ko natapos, hindi ko kinayang tapusin.

"Who?" he asked me still interested. "I killed a rat in the river! I was just practicing guns that time!"

"Unbelievable, Sonomi. You are unbelievable," he looked down in disappointment, still he smirked knowing that I'm playing around.

"Bakit? Iyon lang naman talaga ang naalala kong atraso ko e," seryoso kong sabi sa kaniya. "Wala akong atraso sa kahit sino man," depensa ko ulit.

"Pero paano kung yung rat na 'yun ay may magic?" pagbibiro ko ulit.

He chuckled. "I don't know what's happening, but kindly stop making me laugh for a while, we are in a serious matter. We need to know what's happening," seryoso niyang saad.

Tumango ako sa kaniya, sumasang-ayon.

"Pero baka nagkamali lang? Pano kung hindi para sa akin kaya naglaho?" Another idea hooked me.

He nodded, thinking it is possible. "Maybe ghost?" I asked.

"Hindi ko na rin alam. Let's eat for now," he grabbed the paper bag in the side and organized the food so we can start eating.

We eat silently, hindi ko alam ang iisipin, pati ata siya.

"Undone. Arise. Choice. Door."

I held my forehead as those words flashback on my mind. I don't know what that was.

"Hey, are you okay?" Slyvan noticed, he stood almost called the nurse. "Don't bother them I'm fine, may naalala lang ako," umupo siya ulit at nakinig.

"Undone. Rise. Choice. Door. Hindi ko alam kung ano yan, walang specific scenario sa naalala ko, parang blackout," pagkwento ko sa kaniya.

Kumunot ang nuo niya at nag-isip. "Huwag na muna natin 'yun isipin," tinapos namin ang kinakain.

Ayoko naman magtagal sa hospital, napaisip din ako na sa sobrang kampante ko hindi ko naramdaman ang mga bagay ng hinanakit ko. Hospital 'yun pero wala akong nainda.

Konektado kaya sa nangyari sa akin nung ilang araw?

Tinigil ko ang pagtutupi ng damit sa naisip, kakadischarge ko lang sa hospital.

Umilaw ang cellphone ko kaya agad ko itong kinuha sa may side table ng kama ko.

"Hello ma," bungad ko. "Hello anak, kumusta? Kailan ka pupunta? Didiretso kana sa probinsya? Kung oo pupunta na kami," tanong ng mama ko, nagagalak din.

I smiled. "Yes po, baka rin po magshooting kami mama, paki dala nalang ng lamp," I requested.

"Noted baby, both of you, take care, okay?" Tumango ako kahit hindi niya nakikita. "Yes po,"

"Sonomi," tawag ng papa ko. "Po?"

"Sigurado ka bang hindi mo boyfriend 'yan? Para magpaletchon na ako," natawa ako sa winika niya. "Si papa talaga," rinig ko rin mula sa linya ang halakhalak niya.

Nag-usap lang kami ukol sa pag-uwi ko ng probinsya at pagkatapos ay binaba na ang tawag.

Agad akong umiga sa kama at may tinawagan. He gave me his personal number.

"Hello?" pagsagot niya. "You are allowed sa bahay ni papa," pagpapatawa ko.

"Totoo? Magiimpake na ako!" Masaya niyang sabi, rinig na rinig ko ang tuwa niya.

Natawa rin tuloy ako. Masayang Masaya habang nakatitig sa kisame. "See you tomorrow," I ended the call.

I prepared my stuff before going to bed. We should depart early to arrive earlier than usual of me.

Sinabi ko na rin sa kaniya na magdala siya ng camera, so we can take pictures. 'Yun kasi ang pinalusot ko kila mama, may isasama akong photographer kasi ginawa akong feature sa page niya.

Bakit ba? Lucky Charm daw naman ako!

"Here," may inabot siya sa aking paper bag, may lamang pandesal. "Thanks,"

It was a simple commute pero maraming stages, nakakapagod!

"Nakatulog ata ako ng sobra," panimula ko sa kaniya. He chuckled.

"Hindi naman, slight lang," tinapik ko siya sa balikat, bolero talaga.

We arrived safe. Napatigil ako nang may pamilyar na mukha akong nakita mula sa malayo.

"Hindi naman siguro," bulong ko sa sarili. "Hey, ano sa'yo? Okay ka lang ba?" tanong ni Slyvan nung hindi ako sumagot.

"Iyan nalang," tinatanong niya pala ako kung anong kakainin ko.

Kinuha niya ang mga binili at binigay sa akin ang pagkain. "Tayo na," aya ko sa kaniya sa parking ng mga tricycle.

Hindi gaanong kalayoan ang bahay namin. Pagkarating namin agad sumalubong ang tuwa ng pamilya ko.

Niyakap ko silang lahat. "Bata ka, ayos ka lang ba?" agad na salubong ni ate Malia sa akin. Natawa ako at niyakap siya.

"Miss na miss na kita!" Natawa siya. "Training tomorrow," pagbibiro niya.

"Ate!" Mas lalo siyang natawa. "Spare time naman!" Reklamo ko.

"Sige, total may photographer kang boyfriend," panunukso niya.

Agad uminit ang pisnge ko pero buti at hindi masyadong init kaya pakiramdam ko hindi halata ang blush! Tsaka may blush on ako!

I introduced Slyvan to my family. They welcomed him with great smiles.

I also told him not to mention what had happened to me. I don't want my parents to worry. He insisted at first but ceased to respect my decision.

"Thank you, for bringing me here,"