Η απάντηση του την βρήκε απροετοίμαστη.Ήταν τόσο σίγουρη πως θα έλεγε ναι που μετά το όχι δεν ήξερε τι έπρεπε να απαντήσει η ίδια.
"Εσύ?"
Η Ασημίνα γύρισε να κοιτάξει το ποτήρι πριν απαντήσει.Ήταν αφάνταστα δύσκολο να πει όχι κοιτώντας τα μάτια του
"Όχι"
Δεν έπρεπε να βγει τόσο δειλά αυτό το όχι
"Ωραία"
Ο Αντρέας δε μπορούσε να καταλάβει ο ίδιος πως βγήκε το δικό του όχι ούτε καν το χε σκεφτεί.Γιατί?Γιατί η αμυαλη γλώσσα του είχε πει όχι ενώ το μυαλό είχε διατάξει ναι?
Βλάκα
"Τότε πως προχωράμε?"
"Δε ξέρω"
"Ασημίνα,αν δε θέλει κανείς από τους δυο.."
Η Ασημίνα ήθελε τόσο να κλάψει,ένιωθε τόσο μόνη,σα να της αρνήθηκαν κάτι που ήθελε τόσο,σαν να αρνήθηκαν την ίδια
Κι όμως αυτό έκανε,ήρθε ως εδώ για να μου πει πως δε με θέλει
"Είναι αργά,συγνώμη"
Είπε η Ασημίνα
Ο Αντρέας τελείωσε το κονιάκ του και πήγε προς την πόρτα
"Να περασω το πρωί?"
"Καλύτερα να τα πούμε στην Πόλη"
Απάντησε κλείνοντας του την πόρτα
"Καληνύχτα"
Είπε ο Αντρέι στο ξύλο της πόρτας και έφυγε
Η Ασημίνα έτρεξε στον καναπέ και κουρνιασε σαν μωρό και άρχισε να κλαίει
Είχε δεχτεί πως ο άντρας αυτός θα γινόταν άντρας της,το ήξερε ήδη ένα μήνα και μόλις τον είχε γνωρίσει το κάθε όχι είχε χαθεί.Ηταν τόσο έτοιμη για το ναι,με τι καρδιά ξεστόμισε το όχι
Στο ξενοδοχείο ο Αντρέι χτυπούσε το κεφάλι του στον τοίχο και έλιωσε τις σόλες του στο περα δώθε. Αναθεματισμένος εγωισμός,δε μπορούσε να δεχτεί πως και μόνο η φωνή της τον είχε σκλαβώσει,πως τα μάτια της...
"Συνελθε,είναι προξενιό,τι κι αν τη θες..τη θες"
Δε μπορούσε να βγάλει από το μυαλό του το βλέμμα της μόλις της είπε το όχι,την σκοτεινιά που τα σκέπασε και τα έκανε αφιλόξενα σε μια μόνο στιγμή
"Μα είπε κι αυτή όχι"
"Όχι"
"Δεν έπρεπε να ρθω,δεν έπρεπε"
