Kick The Bucket

Simula

Simula

I always dream about something magical. In our imagination it is limitless, it is an art to express ourselves, to value everything that we have, to cherish and to enjoy every day as we live.

Should I stick myself up to reality or escape for the meantime?

"Celestia!" A snap of a finger in front of my face that caused me to awake. "What are you dreaming about again?" A friend of mine asked me. "Did you dream about a man that has good biceps and abs?"

"NEVER." I said emotionless.

"Then what? You're always like that." Hindi ko siya sinagot.

Sinara ko ang aking libro saka dinampot iyon sa table at lumakad palabas ng library. Sumunod naman siya sa akin.

"Nothing, just an empty mind that wants to sleep and isolate myself all day." I answered while walking fast.

Tumatakbo na nga siya makahabol lang sa 'kin.

"Do you have any problem?"

"I don't. I'm just lazy." I said and murmured. " As what they have said."

"Then you should do some recreational activities like dancing, or go at the sports center to play tennis. Whatever it is."

"Not interested anymore."

"Why all of a sudden?" She asked again.

She's so annoying. She's my best friend Lovely.

"Stop talking. I want you to be quiet." Magsasalita na sana siya kaya binarahan ko na. "Hush or else I'll sew your mouth."

Bumuntong hininga siya. Habang naglalakad kami ay tumigil naman siya kakasalita hanggang sa makarating kami ng classroom.

Everyday is a chaos. Kakapasok mo palang ay nagbabatuhan na sila ng mga notebook at papel.

"DIE YOU FUCKING IDOT!"

"THE GAME WAS LOST BECAUSE OF YOU!"

"YOU'RE ALL STUPID WHEN PLAYING GAMES! JUST QUIT YOU GUYS!"

This boys makes me even sick. Iyan talaga ang ayaw ko sa kanila. I just want peace. Maski dito sa classroom hindi pa maibigay, kaya nga ako mag-aaral para matakasan iyong nasa bahay. This is all sucks!

Dahil sa maingay sila ay isinukbit ko ang ko ang aking bag sa isang balikat ko lang.

"Wuy, teka saan ka pupunta!" Ani Lovely na pinagmamasdan ako na kuhanin ang dalawang libro sa aking mesa.

"Going home."

"Cutting ka na naman?" Hindi ko siya sinagot at sinimulan ko na ang paglakad paalis sa silid.

"Celestia!" Hindi ko siya pinansin, hinabol pa niya ako sa labas. "Hindi ka ba takot mabagsak?"

She asked again.

"Yes, so just let me do the things I want to." I replied.

"But I don't want you to be dropped out. Isang absent mo na lang dropped out ka na."

"Just text me later okay?" Ngiting sabi ko saka lumakad na palayo.

Naramdaman ko namang hindi na siya sumunod. Kinuha ko yung headset sa bag ko saka kinonekta ko iyon sa cellphone ko at nag play ng music.

Now playing: 'SPRING SNOW (LOVELY RUNNER)

This song heals me. Nakuha ko lang rin naman to sa K-drama because I'm addicted to it. I love watching movies, Korean drama, listen to songs, reading books. Everything that I am interested to. Dala-dala ko pa ang paborito kong libro na isang nobela.

It's romantic but has a tragic ending. I like tragic endings, it is so satisfying kahit nakakaiyak.

Ayokong magpasundo sa driver namin kaya hindi na ako nag-abala pa na mag mensahe sa kanya. I just wanna walk alone and commute. It's like everyday is a stressful day.

Naghintay ako ng bus sa waiting shed. The clouds is getting gloom. Parang uulan yata. Naghintay pa ako ng ilang minuto. Nahulog iyong mga dalawang novel na libro ko.

Kinuha ko ito agad nang mayroon ring kamay na dumapo rito. Tingnan ko agad kung sino iyon, hindi siya nag slow motion. Pero iyong tuno at lyriko ng musika yung parang napahinto ako saglit at napatingin sa kanyang mga hitsura.

'Cause I'm falling slowly in love with you

Oraettongan gidaryeoon Neoneun bomiya

Cause I'm falling slowly in love with you

Dashi jiweojinda haedo All my life is you

"Here's your books." Sabay abot ng aking libro.

"Thanks." Naging usal ko saka tumayo agad. Tumingin na lamang ako sa ibang direksyon.

Ilang minuto pa ay nandito na rin yung bus. Sumakay agad ako ngunit doon na ako sa likod naupo. Dito lang may bakante.

Gosh, I touched his fingers. His hands, it's so soft. Para bang ang sarap ilapat sa mga pisngi mo ng matagal. He's white while I'm a morena.

"May upuan pa sa likod." Sabi nung conductor na babae.

Pagtingin ko doon sa harap ay naaninaw ko yung lalaki kanina na tinulungan akong damputin ang aking mga libro na nahulog. As I expected dito siya naupo sa likod tinabihan niya ako. Ako yung nakapwesto sa sulok.

Dang! Sana naghintay na lang siya ng isang bus.