Bir sabah annemin beni sarması ile birlikte yataktan fırlayı verdim.Annem bu sabah her zamankinden farklı görünüyordu.Masanın üzerinden kağıt kalemi aldı ve bir şeyler yazdı bana uzattı.Kağıtta işitme aleti için nihayet sıranın bize geldiği hastaneye gitmemiz gerektiği yazıyordu.Artık duyabilecek belkide konuşa bilecektim.Kağıda anne sadece on dakika bekle hemen geliyorum yazdım.Evden fırladım aysel de bilmeli diye diye düşünmüştüm.Evlerinin önüne geldiğimde bütün güzelliğiyle duruyordu pencereden etrafa bakıyordu.Beni görünce gülümsedi ve kısa bir süre sonra kapı açıldı. Annemin bana yazdığı kağıtı ona uzattım.Okudu elini omzuma koydu.Daha sonra koşarak eve geri gittim annemle beraber hastanenin yolunu tuttuk.İlk duydugum ses rahatsız edici bir cızırtı oldu daha sonra annemin ağlamak lı sesi.Ayaklarım sevinçten yere değmiyordu sanki.Sonunda olmuştu kurduğum bütün hayaller gerçek olucaktı kimse artık engelliyim diye bana acayip acıyan gözlerle bakmıcak normal insan muamelesi görücektim...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
YÜREK ÇIĞLIGI...........
ContoSessizlik......etrafta sürekli dudakları oynayan sürekli bir seyler anlatan insanlar benimse hissettiğim tek şey sessizlik ve yüregimden yükselen çığlıgı onlara duyuramamam....benim adım temmuz sıcak gürültülü bir yaz gününde sessizliğimle doğmusum...
