De storm buiten huilde als een ongetemd beest, zijn woede deed de oude glazen ramen van Zweinstein rammelen. Elke regendruppel spatte tegen de ruiten in een meedogenloos ritme. In het schemerige schijnsel van een kaars zat een eenzame student gebogen over een tekstboek, haar ogen dwalend tussen de pagina's en de donkere wolken buiten. Het had stil moeten zijn, een moment om op te gaan in haar studie. Maar het lage gezoem van gefluister in de gang erachter maakte het bijna onmogelijk om zich te concentreren.
Achter de deur werden gedempte stemmen luider, vol frustratie. Een bekende stem klonk door, onmiskenbaar gevuld met irritatie. James Sirius Potter. Berucht om zijn zelfvertrouwen... maar nu werd zijn toon door iets anders vertroebeld. Ze kon de exacte woorden niet onderscheiden, maar ze kon zien dat hij niet in een goede bui was.
Ze duwde het boek een beetje weg en probeerde te luisteren. Het nieuws verspreidde zich snel door het kasteel - James had zojuist Teddy Lupin en Victoire Wemel, zijn nicht, samen ontdekt. Voor de meeste leerlingen was het oud nieuws; voor James was het blijkbaar een schok. En in plaats van sympathie, kreeg hij alleen een uitbrander omdat hij zo'n drukte maakte en op jonge leeftijd met ieders liefdes leven bemoeide.
Een dichtslaande deur in de gang deed haar licht op springen. Ze probeerde zich opnieuw op haar boek te richten, maar zelfs nu vervaagde de woorden. James frustratie galmde nog na door de gangen van het kasteel, onderstreept door de storm die buiten woedde. Even later werden de zachte voetstappen van andere leerlingen ook luider. Het meisje keek even op en zag Victoire Wemel en Fred Wemel II voorbij lopen, met een vrolijk en zorgeloos gelach dat door de stenen gang galmde.
Achter hen liep een groepje vijfdejaars Gryffindor, onder wie Darryl Ollivander en Darius Stonewater. Ze grijnsden allemaal, praatten geanimeerd en het leek alsof de hele wereld achter haar boek overstroomde van gelach en leven. Maar toen vertraagde Darryl zijn pas, zijn blik gleed naar het meisje met het tekstboek. Hij grijnsde, een licht spottend schijnsel in zijn ogen. "Je weet toch dat lezen je niet mooier maakt," lispelde hij. Luid genoeg zodat zijn vrienden het konden horen. Het meisje verstijfde en hield haar ogen strak voor zich gericht. Ze voelde haar wangen warm worden, maar ze hield zichzelf stevig vast en weerstond de drang om terug te reageren. In plaats daarvan klemde ze haar kaak op elkaar. Ze was vastbesloten om hem niet de voldoening van een reactie te geven.
Darius, die Darryl's beschimping had opgemerkt, legde een hand op de schouder van zijn vriend en schudde zijn hoofd. "Laat het gaan, maat," zei hij met een lage grinnik. "Ze is nog maar een eerstejaars." Met een laatste blik van minachting haalde Darryl zijn schouders op en volgde zijn vrienden de gang door. Hun stemmen en gelach vervaagden, waardoor alleen de echo van de storm buiten en het meisje, nu alleen met haar boek, overbleef.
Ze slikte, de woorden op de pagina vervaagden nog steeds, maar haalde diep adem en ging door. Haar vingers klemden zich om de randen van het boek terwijl ze vocht om zich weer te concentreren.
Een schaduw viel over haar heen toen ze zat, nog steeds met het boek in haar hand. Ze keek geschrokken op en staarde in de vriendelijke, bezorgde ogen van professor Longbottom. Zijn uitdrukking verzachtte toen hij haar slanke gestalte zag, de manier waarop haar vingers de randen van het boek vasthielden alsof het haar schild was. "Is alles in orde?" vroeg hij kalm. Het meisje schudde haar hoofd en glimlachte beleefd. "Er is niets, professor. Bedankt voor het lenen van dit boek." Ze stak het naar hem uit en keek naar de vloer. "Ik heb het niet uitgelezen, maar het heeft me geholpen met een paar vragen." Professor Longbottom nam het boek aan, zijn ogen lichtten op van trots. "Ik ben blij dat te horen. Je loopt voor op waar de meeste leerlingen beginnen, weet je." Hij pauzeerde, alsof hij haar wat beter bestudeerde. "Soms hebben boeken een manier om meer te beantwoorden dan we verwachten."
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Ze gaf een aarzelend knikje, haar wangen nog steeds rood. "Dank u, meneer." Hij leek aan te voelen dat er meer aan de hand was, maar drong niet aan, in plaats daarvan knielde hij lichtjes om haar ogen te ontmoeten met een warme glimlach. "Weet je, Zweinstein kan soms... groot aanvoelen. Vooral met al die oudere leerlingen om je heen. Maar het kasteel heeft ook een manier om ons te verrassen. Je bent hier niet alleen."
Het meisje ontmoette zijn blik, haar eigen ogen flikkerend met een mengeling van dankbaarheid en verbazing. Ze had een berisping verwacht omdat ze hier alleen zat, geen woorden van begrip. Het was bijna alsof hij precies wist wat ze wilde horen. Professor Longbottom ging rechtop zitten en knikte nogmaals. "Als je meer vragen of een ander boek nodig hebt, dan weet je me te vinden." Met een laatste, geruststellende glimlach draaide hij zich om en liep de gang door, haar weer alleen achterlatend, maar deze keer met een rustig gevoel van troost en dus vertrok ze ook....
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
----- Bij het Grote Meer... Buiten de muren van Zweinstein, waar de kliffen steil naar beneden liepen in de richting van het kolkende meer, boog een eenzame pegasus zijn nek en dompelde zijn snuit naar de rand van het water om te drinken.
De zoute wind gierde door zijn besneeuwde manen en woelde door zijn veren terwijl hij dronk uit een smalle inham vlakbij de rotsen. Maar toen zijn neus het oppervlak raakte, doemde er een donkere schaduw op van onderen, als inkt die zich door het water verspreidde.
De oren van de Pegasus spitsten zich, gevaar bespeurend, en hij hief zijn kop op, met zijn ogen wijd open van schrik. Hij probeerde zijn vleugels uit te slaan, te vluchten, maar iets greep zijn hoeven, een vreemde, kleverige substantie die uit de rotsen omhoog sijpelde en zijn poten vastbond.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
De pegasus spartelde en schopte tegen de kleverige substantie, maar die breidde zich alleen maar verder uit, kronkelde langs zijn ledematen en klemde zich stevig vast. Het vreemde, kleverige materiaal was bijna levend en pulseerde terwijl het zich een weg naar boven baande, en al snel sijpelde er een ziekelijke roodheid in de ogen van het wezen. Ze kleurden scharlakenrood, het licht erin vervaagde toen de magie die deze substantie bevatte het begon te verteren. Het vlees verschrompelde en de veren werden donkerder, ze vielen af alsof ze door onzichtbare handen waren weggehaald. Binnen enkele ogenblikken was de eens zo majestueuze vorm van de Pegasus nog slechts een schaduw van zichzelf, totdat hij uiteindelijk op de grond viel, een spookachtig overblijfsel van het wezen dat hij ooit was geweest.
----- Terug in het kasteel In het kasteel verspreidde het nieuws van het incident snel, waaronder bij de professoren. De magie in de lucht voelde verstoord, onrustig, alsof er iets duisters dicht bij Zweinstein was gekomen. Onder degenen die bijeen waren om de griezelige gebeurtenis te bespreken was professor Luna Lovegood.
Ze stond met een afstandelijke maar scherpe uitdrukking terwijl ze de details in zich opnam. Haar lange blonde haar viel over haar schouders. Haar blik dwaalde af naar een raam met uitzicht op het grote meer, haar geest was duidelijk hard aan het werk. Ze had altijd al aangevoeld wanneer er vreemde krachten in de buurt waren en nu kon ze bijna de aanhoudende kilte voelen van iets gevaarlijks en ouds dat achter het terrein op de loer lag.
——– Graag wil ik jullie alle bedanken voor het afgelopen jaar. Mijn eerste fanfiction heeft mij gemotiveerd om een nieuw verhaal te schrijven. Het was voor mij erg lastig omdat ik een schrijversblok kreeg. In de tussentijd is er ook veel gebeurd. Veel plezier met lezen.
