Zweinstein: Uit as herrezen.

4. Bezetten

Even nadat het drankje door Merricks lichaam was geobserbeerd, werd zijn ademhaling rustig en hielden de stuiptrekkingen op. Zijn ogen fladderden open en verwarring vertroebelde zijn blik. Kort daarna werden zijn ogen pikzwart. Alsof er een waas van inkt over zijn ogen verscheen. Hij knipperde even voordat hij in paniek raakte. Edith, de zuster in opleiding kwam dichter bij, haar toverstok straalde een zwak blauw licht uit terwijl ze zijn ogen onderzocht. .

De pikzwarte bollen leken al het licht eerder te absorberen dan te weerkaatsen. "Professor Stern... " mompelde ze, haar stem gekleurd door bezorgdheid. "Dit gaat verder dan alles wat ik in de medische boeken heb gelezen." Professor Stern fronste zijn wenkbrauwen. "Inderdaad, Miss Grantham" antwoordde hij, terwijl hij zich formeel tot Edith richtte. "Dit is geen gewoon aanval of vloekresidu. Maar wat het ook is, het heeft een afdruk achtergelaten."

Merrick ging beverig overeind zitten, zijn bewegingen aarzelend. "Wat is er met me gebeurd?" mompelde hij, zijn stem schor maar stabiel. Zijn vingers trilden.
"Je was door iets vervloekt." zei Edith zachtjes. "We hebben je kunnen stabiliseren, maar we moeten de aard van de magie die je beïnvloedt vaststellen. Er zijn nog wat nasporen." Op dat moment gloeide Merricks pikzwarte ogen op. Hij hield zijn hoofd vast en hijgde. "Wat is... wat is dit... ik hoor...het... fluistert..." stamelde hij. "Ik kan het horen... iets... boos. Help me!"

Edith wisselde een nerveuze blik uit met professor Stern. "We moeten de anderen halen." Voordat ze kon uitpraten, begon Merrick te zweven, zijn bewegingen waren onnatuurlijk snel. Zijn blik was gericht op de verre muur en zijn stem nam een holle, galmende kwaliteit aan.

"Je bent hier veilig Merrick. Volg mijn stem." verklaarde Stern. "Je gaat nergens heen totdat we begrijpen wat er met je aan de hand is." Merrick beefde, zijn eigen stem brak door de vreemde cadans heen. "Ik kan er niet langer tegen vechten. Alsjeblieft, help me professor!"

Terwijl Edith de kamer wilde verlaten om de andere Professoren op te halen, hief een jonge mede studente haar toverstok op en fluisterde een reeks insluitingsspreuken. Blauwe en zilveren ranken van licht wikkelden zich rond Merrick en hielden hem op zijn plaats. Hij zakte op zijn knieën en de gloed in zijn ogen nam af, maar verdween niet helemaal.

Kort daarna volgde professor Luna Lovegood en Ogden de kamer binnen. Ze hadden al gehoord dat er iets gebeurd was. Ogden hielp de jongere leerling met nog een serie insluitingsspreuken. "Deze magie is onvoorspelbaar en ik vrees dat de bron veel gevaarlijker is dan we beseffen."

Luna Lovegood hield haar hoofd nieuwsgierig schuin terwijl ze Merrick bestudeerde. "Fascinerend" mompelde ze, haar stem even kalm als altijd. "De duisternis consumeert hem niet alleen - het communiceert via hem." Ze draaide zich naar Ogden, haar uitdrukking nu serieus. "Hij is niet alleen een bezeten, Luna. Wat is dit?!"

De lijnen van de insluitingsspreuk gloeiden nu vaag groen op, een scherp contrast met de blauwe en zilveren ranken van eerder. "Luna, voel jij het ook?" vroeg hij met lage stem.

"Ja" antwoordde Luna, haar ogen vernauwend. "Het is niet alleen duistere magie. Het voelt... primordiaal. Als het soort magie waar we alleen over lezen in de Beperkte Sectie."

Merrick kreunde en zijn lichaam schokte tegen de bindingen. De donkere inkt op zijn handen begon te verschuiven en vormde patronen die vaag rood opgloeiden. Zijn stem, gelaagd met een onnatuurlijk timbre, raspte: "Je kunt me niet eeuwig vasthouden...."

Edith voelde een rilling over haar rug lopen. "Professor Lovegood," vroeg ze aarzelend "wat moeten we doen? Kunnen we zomaar de verbinding verbreken?" Luna keek Edith aan, haar gebruikelijke dromerige uitdrukking vervangen door een zeldzame intensiteit. "De verbinding verbreken zou hem kunnen vernietigen...." zei ze zacht. "Maqr we moeten begrijpen wat deze duisternis wil. Ogden, kun jij de insluitingswachten versterken? Ik zal proberen ermee te communiceren."

Ogden knikte, zijn toverstok flikkerde door de lucht terwijl de runen op de vloer helderder werden. Luna knielde voor Merrick neer en raakte met haar toverstok lichtjes zijn voorhoofd aan. "Merrick..." zei ze zachtjes, haar stem dwars door de chaos heen. "Ik weet dat je er nog bent. Ik ga mijn hand uitsteken naar wat je ook in zijn greep heeft, maar je moet volhouden. Vertrouw je me."

Merrick ademde moeizaam, maar hij knikte zwakjes. Luna sloot haar ogen en begon een bezwering onder haar adem te prevelen. De lucht werd kouder en de lichten in de kamer flikkerden. Edith hield haar adem in toen de atmosfeer verschoof, dik van oude kracht. Merricks lichaam verstijfde en zijn stem barstte los met een diepe keelklank. "Durf jij mij aan te roepen, maankind? Je had in je wolken moeten blijven."

Luna's ogen sprongen open en ze richtte haar kalme, onverzettelijke blik op de entiteit. "Dit is zweinstein en wij zijn hier voor elkaar." zei ze, haar stem vastberaden. "Jij bent hier zonder aankondiging binnengedrongen. Maar dit kind is niet van jou om mee te nemen."

De entiteit lachte, een geluid dat onnatuurlijk door de kamer galmde. "Je spreekt alsof je macht over me hebt. Maar je begrijpt de omvang niet van wat je te wachten staat."
Luna hield haar hoofd schuin. "Vertel het ons. Wat ben je en waarom Merrick?"

De kamer viel griezelig stil voordat de entiteit antwoordde, zijn stem druipend van kwaadaardigheid. "Ik ben een fragment van de Echo, een fragment van de duisternis, verzegeld voordat jullie toverstokken ooit werden doorgesneden. Deze jongen is een vat, niets meer."

Ediths hart bonsde. "Als Merrick slechts een tijdelijke gastheer is, geef dan aan wat je van ons wil, zodat je hem kunt verlaten." zei ze, terwijl ze probeerde haar stem stabiel te houden. Ogden wierp haar een waarschuwende blik toe, maar Luna glimlachte zwakjes. "Ze heeft gelijk." zei Luna. "Laat ons je helpen. Laat hem gaan en neem mij in zijn plaats."

De entiteit siste en Merrick kronkelde. In een inkt vorm verdween het uit Merrick zijn ogen, naar zijn handen en rijkte zichuit vanuit Merricks vingertoppen. Het veranderde in een soort plaksel.

Luna stond klaar, haar toverstok naast zich en wachten tot zij werd overgenomen. Voordat de plaksel haar raakte pakte de jongere leerling, professor Ogden en professor Stern grepen hun toverstok stevig vast en gebruikte opnieuw een insluitingsspreuk op alleen de plaksel.

De insluitingsspreuken laaiden op en de entiteit huilde. Met een laatste uitbarsting van magie kregen zij een beetje hulp. Luna stapte in en riep: "Expurgo vinculum!" De donkere lijm verdampte in zwarte rook, die in Ogdens insluitflacon werd gezogen. Merrick zakte in elkaar, zijn ademhaling was oppervlakkig maar regelmatig.

Luna knielde naast hem en veegde een haarlok uit zijn gezicht. "Je bent nu veilig, Merrick." zei ze zachtjes. "De duisternis is verdwenen."

Ogden verzegelde het flesje en mompelde er een bindende spreuk over. "We moeten dit onmiddellijk bestuderen. Als het waar is, is deze Eche misschien nog niet helemaal verslagen of maar een klein stukje van wat ons te wachten staat."

Edith ademde uit, haar adrenaline was eindelijk verdwenen. Stern keek nog steeds bezorgd, maar deze keer naar de jongere leerling. "Wat haalde jij in je hoofd? Dit soort dingen zijn geen spelletjes!" Professor Luna kuchde. "Euh.. ja.. dank je." reageerde Stern er daarna op. "Ga naar je klas en spreek met niemand hierover."

De leerling boog uit respect en verliet de ruimte. De professors en zuster in opleiding keken elkaar aan en verzorgde Merrick verder.

-------------------
Om dit verhaal meer spanning te geven, zal er meer tijd in worden gestoken. Dit houdt in dat er per week maar 1 verhaal word geupload. Heb je een idee of tips, geef het door.