Het was een gure avond op Zweinstein. De kaarsen in de Grote Zaal flikkerden onrustig, alsof ze de spanning in de lucht voelden. Iedereen ging naar bed op een aantal bewaarders en professors na.
Professor Luna Lovegood stond samen met Professor Stern en Professor Ogden, voor het bureau van de hoofdmeester. Achter hen stond Professor Aurora Sinistra, de waarzeggerschapslerares, met een bezorgde blik in haar ogen.
De hoofdmeester, een kalme maar doortastende tovenaar genaamd Cassian Blackthorn, sloeg hen streng gade. "Ik heb geruchten gehoord." begon hij met een lage, onheilspellende stem. "Dat er een onbekende entiteit op Zweinstein rondwaart. Eén waarvan sommigen fluisteren dat ze verbonden is met de schaduwen van de Toren der Vergetelheid of met iets veel ergers. Klopt dit, professor Stern?"
Professor Stern, een gedrongen man met scherpzinnige ogen, slikte en knikte langzaam. "Hoofdmeester, we vermoeden dat deze entiteit al maanden in de periferie van de school hangt. Het lijkt zich te voeden met de energie van bepaalde toverspreuken. Vooral krachtige spreuken die met emotie worden uitgesproken, zoals Patronusbezweringen."
Professor Ogden, een imposante figuur met een strenge blik en een verleden bij de Schouwers, voegde eraan toe: "Het is geen gewone entiteit. Het is meer een fragment van iets groters. Iets dat verbonden is met de oude magie van de school. Of zelfs daarvoor... Maar... we durven niets te bevestigen. De aard van dit wezen is ons nog onbekend, en elke poging om het te benaderen lijkt het krachtiger te maken."
Professor Sinistra stapte naar voren, haar stem trillend. "Ik heb in de sterren een voorspelling gezien. Iets donkers nadert, en het lijkt zich te richten op een leerling. Maar ik kan niet zeggen wie. Het beeld was verward, alsof iets-of iemand-probeerde mijn zicht te blokkeren."
De hoofdmeester leunde achterover, zijn vingers in elkaar gevouwen. "En u, professor Lovegood? Wat is uw rol in dit alles?"
Luna glimlachte zwak, haar typische dromerige toon afwezig. "Ik heb bij het grote meer en in het verboden bos sporen gevonden van een magisch wezen dat ik niet kan identificeren. Het lijkt oud en verloren, maar ook gevaarlijk. Het cirkelde rond de ruïnes van de oude Astronomietoren. Ik geloof dat het probeert toegang te krijgen tot de magische kern van de school."
De kamer vulde zich met stilte, enkel onderbroken door het getik van de regen tegen het raam. De hoofdmeester stond op en keek hen stuk voor stuk aan. "Zweinstein heeft eerder gevaren doorstaan, maar dit... Dit klinkt alsof we te maken hebben met een kracht die zelfs de meest ervaren tovenaars kan overweldigen. U hebt allemaal plichtsverzuim getoond door dit niet eerder te rapporteren."
Professor Ogden rechtte zijn rug. "Hoofdmeester, we wilden geen paniek zaaien. Zonder harde feiten konden we de leerlingen niet beschermen zonder ze ook in gevaar te brengen."
Blackthorn snoof. "Dat risico is er nu ook. Vanaf dit moment zet u alles op alles om deze entiteit te identificeren en uit te schakelen. Als het betekent dat u de hulp van de Schouwers of het Ministerie moet inschakelen, dan zij dat zo. En Professor Sinistra... als u enig nieuw visioen hebt, meldt u dat onmiddellijk."
Professor Sinistra knikte zwijgend, haar ogen naar de grond gericht.
De professoren verlieten het kantoor, hun gezichten somber en hun gedachten zwaar. Terwijl ze de donkere gangen van het kasteel bewandelden, fluisterde Stern: "Als deze entiteit zich voedt met magie, kan het sterker worden dan wij ooit aankunnen." Luna keek naar hem, haar stem kalm maar doordrongen van ernst. "En als het verbonden is met Zweinstein zelf, dan is dit niet zomaar een gevecht." Ogden twijfelde en zei zacht "Het is een strijd om de ziel van het kasteel. We moeten contact opnemen met Octavia."
---------------------------------
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
De volgende morgen op Zweinstein stond professor Octavia in haar lokaal. Het zonlicht viel door de hoge glas-in-loodramen en bescheen de stapels perkament en zorgvuldig geordende stenen tabletten met gravures van runen. Octavia streek haar paarsfluwelen mantel glad en controleerde of de schoolbordranden netjes waren schoongeveegd. Vandaag stond een diepgaande les over de numerieke waarde van runen op het programma voor haar zesdejaars leerlingen, een onderwerp dat altijd verwondering maar ook enige frustratie opriep.
Met een korte beweging van haar toverstok verschenen de eerste symbolen van het Oudengelse runenalfabet op het bord. "De Elder Futhark" begon ze zachtjes, meer tegen zichzelf dan tegen de lege stoelen in het lokaal. "Een alfabet, ja. Maar ook zoveel meer... symbolen van macht, kennis, en zelfs wiskunde." Haar toon was al bijna hypnotisch, precies hoe ze haar studenten straks zou meeslepen in de mysteries van de oude tekens.
Toen de les eenmaal begon, waren de Hufflepuff- en Ravenklauw-leerlingen aandachtig. Sommigen schreven ijverig mee terwijl anderen voorzichtig probeerden de geschreven runen op hun perkament te verbeteren. Octavia liep door de rijen, haar blik scherp maar vriendelijk. Toen de tijd verstreek, besefte ze dat zelfs de meest onrustige leerlingen stil waren geworden, gehypnotiseerd door het idee dat deze eenvoudige tekens tegelijkertijd letters en cijfers konden zijn.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Na het luiden van de schoolbel begon Octavia haar spullen op te ruimen. Ze had net haar toverstok opgetild om een stapel boeken richting haar bureau te zweven, toen de deur achter haar met een zachte klik openging. Professor Ogden, leraar Toverdranken en een notoire brompot, stapte binnen. Hij had een appel in zijn hand en kauwde luidruchtig terwijl hij zichzelf met weinig elegantie op een van de tafels liet zakken.
Octavia wierp hem een korte blik toe en besloot hem straal te negeren. Met een zweefspreuk dirigeerde ze een bundel boeken naar een van de kasten achterin. Ogden, onaangedaan door haar koele ontvangst, nam een extra harde hap van zijn appel, alsof hij het geluid wilde laten echoën door het lokaal.
"Octavia..." begon hij uiteindelijk, zijn mond nog half vol "ik heb iets gehoord... iets wat jou misschien interesseert." Zijn toon was luchtig, maar zijn ogen hadden die glinstering van iemand met een goed bewaard geheim.
Octavia liet haar toverstok zakken en draaide zich langzaam om, haar armen gekruist. "En wat zou dat dan zijn, Ogden?" vroeg ze, haar stem ijzig kalm.
Ogden keek even naar zijn appel, alsof hij zich afvroeg of hij die laatste hap nu wel of niet moest nemen. Uiteindelijk zette hij het half opgegeten fruit op het bureau en boog zich iets naar haar toe.
