Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Ankara, 2020
Bir insanın travması olmak, onun ahını almaktan çok daha beterdi. Devin'in en büyük travması, ailesiydi. Genç kız son bir aydır, yatak döşek olsa yeriydi çünkü ruhunda hissettiği o derin acı, çok başkaydı.
Annesi öleli birkaç gün olmuştu, babası ortalıkta yoktu. Ölüden farksızdı Devin, üç günde beş kilo vermişti. Yaşadığı kayıba rağmen kimse yoktu yanında, o da ağlaya ağlaya annesinin acı dolu bağırırlşarının hala yankılandığı duvarlar arasında ders çalışmaya çalışıyordu.
Evdeki sessizlikten kaynaklı, çok rahatça bir ses duymuştu. Anahtar sesi.
Sessizce ama panikle ayaklandı Devin, evin kapısı açıldı ve kapandı. Biri vardı, Devin bu kişiyi tahmin ediyordu ama çıkacak cesareti yoktu. Devin, istemsizce nefes nefese kaldı. Korku onu tetikliyordu, elleri tir tir titriyordu.
Adım seslerini uzun koridorda duydu, ardından bir odanın ışığının yanış sesini duydu. Hareket edemedi, belki hırsızdı?
Devin'in elinde hiçbir şey kalmamıştı ki, hırsız olsa daha da rahat olabilirdi. Ama hırsız olmadığını biliyordu, bir süre ses gelmedi. devin tetikte bekliyordu ki, birden bire bir şeyin yere düştüğünü işitti. Gözleri büyüdü, gidip bakmalıydı.
Yavaşça ve büyük bir tereddütle odasının kapısını açtı, öyle titrek adımlarla yürüdü ki koridoru, gören biri onun düşüp bayılacağını düşünebilirdi. Işığı yanan yer, evin banyosuydu. Duvara tutundu, adımları git gide yavaşlıyordu.
Banyoya bedenini sokacak gücü bulamadı, korkuyla kafasını uzattığında babasının onu boğduğu gece ölmeyi diledi. Çünkü gördüğü şey... Her şeyi unutabilirdi ama bunu asla unutamazdı.
Devrilmez babası, onun o kimsenin yıkamayacağı büyük cüssesi tavandan aşağı sarkıyordu. Yüksek tavanlar onun işine yaramıştı, kendini bir banyo hortumu ile boğmuştu. "Hayır," diye mırıldandı Devin.
Olamazdı, onu hu kadar öksüz bırakamazlardı. Ailesi bu kadar bencil olamazdı, bunu kabul etmiyordu. İntihar, ne demekti? Devin'in kulakları uğulduyor, başı dönüyordu. Babası da...
Küçükken hayranlık duyduğu, süper kahramanı keşke küçüklüğündeki gibi kalabilseydi. Keşke Devin ablasının yerinde olabilseydi, en azından dilediği buydu. "Hayır, hayır, hayır..." diye ard arda sıraladı.
