Kiss me | Eunbin

14

onceki bolumu niye okumadiniz🥺
onu okumayi unutmayin💔

_________________________

Eunseok artık her okul çıkışı Wonbin'in yanına geliyordu. Wonbin'in dediği gibi
hava kararana kadar orda kalıyor, ailesi arayana kadar gitmiyordu.
Ödevlerini bile orda yapmaya çalışıyordu.

Eunseok, okuldan çıktığı gibi Wonbin'e verdiği sözü düşünerek yine oraya gidiyordu.

kafeye girdiğinde, kapının üzerinde asılı küçük zil sesi çınladı. Wonbin, tezgahın arkasında bir şeylerle uğraşıyordu. Başı hafifçe kalktığında kapıdan giren Eunseok'u gördü. O an kalbinin hızlanmasıyla kocaman gülümsedi.

"Bugün de gelmişsin. Sanki gidecek başka yerin yokmuş gibi." dedi Wonbin, sesi alaycıydı ama yüzündeki sıcaklık tam tersini söylüyordu.

Eunseok omuzlarını silkti. "Tabii ki buraya geleceğim. Söylemedim mi? Her gün. Hem biraz kahve içeyim, hem de seni rahatsız edeyim."

Wonbin gözlerini devirdi ama içten içe Eunseok'un burada olmasından memnundu.
Çünkü o gelmeseydi bütün gün içinden kendi kendine konuşacaktı. Bugün shotaro burada değildi. Sadece diğer çalışan arkadaşı ve Wonbin vardı ama diğer çalışan da şu an burada değildi. Eksikleri almak için markete gitmişti.
"İyi, madem geldin... Hadi bana yardım et.
Tek kaldım burada"

Eunseok biraz şaşkın, biraz da istekli bir şekilde çantasını ve ceketini çıkarırken konuştu. "Ciddi misin? Ben sipariş falan mı alacağım?"

"Tabii ki! Bugün senin eğitimin başlıyor." dedi Wonbin, sahte bir ciddiyetle. "Ama yanlış bir şey yaparsan maaşından keserim."

Eunseok gülerek tezgahın arkasına geçti. Wonbin ona hızlıca sipariş alma sistemini gösterdi. Fakat Eunseok tam bir amatör olduğu için bu kısa eğitimi pek ciddiye almadı. "Merak etme, harikayım ben," diyerek sipariş almaya başladı.

O sırada kafeye bir grup liseli kız girdi. Neşeli sesleri tüm kafeyi doldurdu. Eunseok onları karşılamak için yaklaştığında, kızlar şaşkın bir şekilde birbirlerine bakmaya başladılar. Belli ki Eunseok'un görünüşü onları etkilemişti.

"Pardon, bir çilekli vanilyalı çay alabilir miyim?" dedi biri, utanarak.

"Ben de bir mocha," dedi diğeri, ama gözlerini Eunseok'tan ayıramıyordu.

"Ben bir şey istemiyorum, Teşekkürler."

Eunseok, siparişleri alırken, bir kız aniden fısıldadı. "Ne kadar yakışıklı, değil mi? Burada yeni işe girmiş olmalı."
Kızlardan diğeri gözlerini uzaklaşan yakışıklı çocuktan ayırmadan cevap verdi.
"Bizim her gün geleceğimiz yeni mekan belli oldu kızlar"

Wonbin, dikkati orada olduğundan tabii ki bu konuşmaları duymuştu. Kulakları biraz kızardı ama belli etmemeye çalıştı. Eunseok ise durumu hiç fark etmemiş gibi siparişleri yazmaya devam ediyordu, belki de umursamamıştır.

"Ah, çok yakışıklı! Acaba telefon numarasını sorsak mı?" dedi bir diğer kız, sesi biraz daha cesur çıkıyordu.

Wonbin kaşlarını hafifçe çattı ve tezgahtan seslendi. "Eunseok! Buraya gelip biraz bana yardım etmeye ne dersin?"

Eunseok dönüp baktı. "Tamam, hemen geliyorum." Boş masalardan topladığı kirli tabak ve bardakları ellerine doldurarak gelmişti Wonbin'in yanına.

Bu sırada kızların bakışları hâlâ üzerinde olduğundan, Wonbin daha fazla dayanamadı. Hafif bir alayla Eunseok'a döndü. "Ne oldu, popülerliğini mi artırıyorsun? Yakında bu kızlar sana fan kulübü kurar."

Eunseok gülerek yanıt verdi. "Ne yapayım? Çekicilik doğuştan geliyor."

Wonbin yüzünü buruşturdu, ama komik bir şekilde onu kıskandığını kabullenmişti. "Çekicilik ha? O zaman bu kahveyi çekiciliğinle yapmayı dene. Daha lezzetli olur falan."

Eunseok'un eline kahve makinesini tutuşturarak çayı hazırlamaya başladı. Çayı karıştırırken Eunseok'a gizlice baktı. Yanaklarının kızardığını görünce Wonbin kahkahasını tutamadı. Sürekli utandığını belli eden pembe yanaklı çocukla ne yapacağını düşündü. Wonbin, içten içe kıskançlıkla karışık bir mutluluk hissetti. Eunseok kafeye her gün böyle renk katacaksa, onun gelmesine hiç itirazı olmayacaktı.

__________

sey son uc bolum desem kizar misiniz