KİMSESİZ + 18 (Bu hikâye bitti ya)

50

" Hanımefendi iyi misiniz?"

" Lütfen, Laren ile birlikte odama gelin. Size anlatacaklarım var. Siz eşi misiniz?"

" Evet, ama siz karımı nereden tanıyorsunuz?"

" Anlatacağım ama şu anda gücüm yok."

Yanındakiler Isabelle'yi içeri götürdüler. Dom, Laren'ın elinden tuttu.

" Laren, sanırım geçmişin hakkında bir şeyler öğreneceğiz. Eğer istemezsen buradan hemen gideriz. Karar senin."

Laren'ın kafası karışmıştı ve bir karar vermesi için Dom onu hiç zorlamamıştı. 

" Bunca yıl kimsesiz yaşadım. Şimdi sen varsın ve kocaman bir aileyiz. Artık fark etmez ama, merak ettiğim şey, neden beni terk ettiler ve kadın devamlı benim adımı söylüyor.

 En iyisi gidip öğrenelim. Benim tek ailem sensin ve bu hiçbir zaman değişmeyecek."

 Dom,kot1 i aradı ve kapıda hazır olmalarını söyledi.

Isabelle odasının içindeki rahat maroken koltukta oturuyor ve elindeki kahveyi yudumluyordu.

Dom ve Laren'ı görünce ayağa kalkmak istedi ama beceremedi.

" Beni kırmadığınız için teşekkür ederim. Ne içersiniz? Benim için yorucu ve aşırı heyecanlı bir gün oldu."

" Ben buzlu su alırım," dedi Laren.

Kadın gözyaşlarını tutamadı ve yanındaki çantasından cüzdanını çıkartıp içindeki  fotoğrafı Laren'a uzattı.

" Bu bu kim?"

" Adı Laren ve sanırım sen de yıllardır aradığım kızısın? İkizi kadar benziyorsun!"

" Yani benim annem sizin kızınız mı?"

" Hayır güzel kızım, kardeşim. Küçük kardeşim, canım kadar sevdiğim."

Isabelle ağlamaya başladı.

" Lütfen ağlamayın. Beni neden çocuk yurduna  bıraktı. Sonra da hiç aramadı orası berbat bir yerdi."

" Sana her şeyi anlatacağım ama izin ver seni bir kez koklayayım."

Ayağa kalktı, Laren de, Isabelle ona sıkıca sarıldı ve saçlarını kokladı. İkisi de ağlıyordu. Dom karısının ağladığına dayanamıyordu ama elinden de bir şey gelmiyordu.

" Annen gibi kokuyorsun. Boyu senden biraz kısaydı ve teni daha açıktı. Onun dışında neredeyse aynısınız."

Laren'ı bıraktı ve Laren gözlerini kapattı. Feci şekilde başı dönüyordu. " Dom, Dom...

Gerisini getiremedi ve Dom onu düşmeden yakaladı.

" Ne yaptın karıma, ondan uzak dur."

" Ben bir şey yapmadım ne olur onu benden ayırmayın."

Dom, kucağında Laren'ı kapıya taşırken, Isabelle de arkalarından koşuyordu. Tabi yardımcısı da.

Kot1, onları görünce hemen kapıyı açtı o arada Laren da gözlerini açtı.

" Dom, iyiyim galiba açlıktan çok acıktım. Yemek yesek düzelirim."

" Olmaz, hastaneye kontrol olacaksın."

" Isabelle da gelsin lütfen."

Dom, çaresiz onları da arabaya davet etti.

" Laren iyi misin kızım, beni çok korkuttun! Seni yeni buldum bunca yıl sonra! "