Farklıydı. Hayatım artık çok farklıydı. Sevdiğim adam yanımda idi. Kızımızı çok sevmişti.
Her saniye kızımızın yanında olmak istiyordu ama şirketle de uğraşması gerektiği için sabah erken çıkıp daha çok çalışıyor öğle arasında eve gelip kızımız ile oynuyor ve geceleri daha geç geliyordu.
Sinemis ise bale kursuna başlamış idi. Her sabah babası ile beraber evden çıkıyorlardı.
Ben ise işe gidiyor veya oturup kitap okuyordum. Hatta her haftanın bir gününü küçük çocuklara kitap okumaya ayırmış idim.
Haftanın bir günü Sinemis' in bale kursuna gidip çıkışta 1 saat onlara kitap okuyordum.
Artık her şey mükemmel idi. Burak ve Emir barış imzalamış yelkenleri suya indirmiş idiler.
Hatta Burak evlenmişti. Şu anın geçmesini sanırım hiç mi hiç istemiyordum. Keşke zaman donsa da biz bu an da kalsak diye düşünmekten kendimi alamıyordum.
Ama ters giden bir şeyler vardı. Emir' in sürekli bir telaşı vardı. Benim olabildiğince az dışarı çıkmama izin veriyordu.
Sinemis ise bu durumdan çok sıkılmış idi. Sürekli bir panik, sürekli bir telaş hepimizin gergin olması için yetiyordu hatta artıyordu.
Emirle kızımızdan sonra bir oğlumuz olacağını öğrenmiştik. Aslında çok mutlu olmuştum.
Çünkü Emir kızımızın bebeklik zamanlarında yanımızda olamamıştı. Gereksiz bir oyun birbirimizden uzaklasmamıza sebep olmuştu.
Ve ben her şeyi telafi etmek istiyordum. Eğer bir bebegimiz daha olursa onun en güzel zamanlarında yanında olması onu mutlu eder diye düşünmüştüm.
Peki ya endişesi onun kaynağı neydi? Ve çözüm yolu varmı idi?....
