Vallen en Opstaan

- 1 -

Yay, na twee topverhalen van Anne en Jantine is het de beurt aan Nina en mij. Hoop dat jullie het leuk vinden :). Enjoy!

x Zipora

***

Hoofdstuk 1

"Alessa! Niet vergeten." zei Jason toen ze met z'n tweeën het gebouw uitliepen. Alessa krabde even achter haar oor en keek haar collega scheef aan. Ze had geen flauw idee waar hij het over had. Vandaag was het zo druk op het werk dat ze werkelijk alles moest opschrijven om het te onthouden. Jason en Alessa hadden doorgewerkt want ze wilden dit ontwerp af hebben. Nog vier dagen te gaan en dan kon ze eindelijk van haar welverdiende vakantie genieten.

"Morgen?" zei Jason met een zucht. Alessa haalde haar schouders op en pakte haar telefoon erbij. "Barcelona domme doos."

Gelijk keek Alessa omhoog. "Shit shit shit. Helemaal vergeten! Hoelaat vertrekken we?" vroeg ze paniekerig.

Jason keek even bedenkelijk en schudde daarna lachend zijn hoofd. "Half 9 verzamelen." antwoordde hij. Alessa knikte en pakte haar autosleutels uit haar tas. Ze had niet net zoals haar broers een Mercedes, BMW of Audi onder haar kont, met haar Volkswagen polo was ze al tevreden. Nadat ze vorig jaar was terug gekomen uit Amerika had ze gesolliciteerd bij een aantal advocatenkantoren in Amsterdam maar ze werd nergens aangenomen, wat vreemd was. Ze had gestudeerd aan één van de beste universiteiten van Amerika. Na het gedoe met Daley had ze de knop 360 graden omgedraaid en focuste ze zich op haar toekomst. De rest was bijzaak. Nu werkte ze bij het bekende modemerk SuperTrash van Olcay Gulsen.

"Niet vergeten! Anders ga ik je om vijf uur wakker bellen. Olc gaat uit haar plaat als je je verslaapt." riep Jason die naar zijn eigen auto liep. Alessa rolde met haar ogen en stapte de auto in. Net wanneer ze haar gordel had vastgeklikt rinkelde haar telefoon.

"Hai mam." zei ze toen ze haar moeder haar naam zag op het scherm. Ze zette haar moeder op luidspreker en startte de auto.

"Hey lieverd, waar blijf je?" vroeg Natascha.

"Uhm, hoezo?" antwoordde Alessa verrast.

Aan de andere kant hoorde ze haar moeder zuchten. "Familie etentje bij ons thuis. We zitten op je te wachten."

Met haar hand sloeg Alessa zichzelf tegen haar voorhoofd. Door alle drukte was ze het vergeten. Haar ouders vlogen over een paar uur naar Brazilië om vakantie te vieren en ze zouden met het hele gezin bij hen thuis eten. Aan de ene kant wilde ze niet heen vanwege haar vader. Sinds ze voor SuperTrash werkte gedroeg haar vader zich vreemd. Hij wilde dat ze bij het advocatenkantoor Moszkowicz ging solliciteren, wat ze ook had gedaan maar ze zeiden dat ze nét niet goed genoeg was.

"Ja, ik kom eraan." zei Alessa en trapte het gaspedaal in. Natuurlijk moest de brug weer open wanneer zij haast had. Ongeduldig tikte ze met haar vingertoppen op het stuur. Ze begreep niet wat al die boten in Amsterdam moesten. Ze konden toch gewoon naar één van de waddeneilanden varen in plaats van de grachten. Ondertussen zette ze de radio aan.

Na een half uur geduldig wachten kon ze eindelijk de brug over. Ze koos voor de binnendoor wegen en was binnen een paar minuten bij het huis van haar ouders in Amstelveen. Ze parkeerde haar auto en haastte zich naar binnen, eenmaal bij binnenkomst verscheen er een glimlach op het gezicht van Natascha. Ze zaten allemaal al aan tafel haar ouders, haar drie broers Aiden, Noël en Nevel, haar schoonzussen Lisa en Julia en een onbekende.

"Sorry sorry sorry sorry. Ik was het vergeten en het was druk op het werk." zei Alessa en drukte een kus op haar moeders wang. Ze ging naast haar vader zitten omdat haar plaats bezet was. Ze keek hem even aan en perste een glimlach uit, althans dat moest erop lijken. Haar vader gaf haar een halve glimlach terug.