De druppel - Flikken Maastricht

2

Nog half kokhalzend hing hij boven de wasbak. Een rilling ging door hem heen toen hij een hand op zijn onderrug voelde.
'Hier heb je een glaasje water.' Eva gaf hem een plastic bekertje gevuld met water uit het automaat. Hij nam een slok waarmee hij zijn mond spoelde en het uitspuugde in de wasbak. 'Zwanger?' grapte Eva lachend. Maar toen ze zijn blik zag, stopte ze gelijk. 'Sorry.' Wolfs nam nog een slok, maar dat was achteraf niet zo handig aangezien een tweede keer zijn maaginhoud naar buiten kwam.
'Wil je dat ik je naar huis breng?' Hij antwoordde niet, maar keek in de spiegel voor hem. Hij nam nog een slok en liet het deze keer bij alleen spoelen. 
'Griepje, denk ik.' Hij rechtte zijn rug en haalde diep adem. 'Ik zeg het niet graag, maar ik zou het fijn vinden als je me naar huis brengt.' Hij glimlachte flauw. 
'Ja, tuurlijk.' Eva streelde met haar hand over zijn wang. Hij wist niet zo goed wat hij ermee aan moest. Hij draaide zijn hoofd weg en liep langs haar heen. Zuchtend keek zij hem na. Aan de ene kant vond ze hem zo leuk, ze leek verliefd, maar aan de andere kant was hij af en toe afstandelijk. Toch groeide ze langzaam dichter naar elkaar toe, dacht ze tenminste.

'Dan moet je Marion maar vragen,' zei Mechels toen Eva vertelde dat ze Wolfs net naar huis had gebracht. Ze knikte en liep het kantoor van haar leidinggevende uit. Haar ogen scanden de kantoorruimte en vingen een glimp van Marion op.
'Marion, wil je me helpen die aangifte op te nemen?' Marion had al begrepen dat Wolfs naar huis was, dus zonder vragen liep ze achter Eva de spreekkamer in.
'Yara,' begon Eva. 'Sorry dat dit er tussen moest komen.' Het meisje glimlachte voorzichtig; ze had haar excuses aanvaard. 'Je wilde aangifte doen?' Yara knikte.
'Ik...ik ben v-verkracht,' probeerde ze haar tranen binnen te houden, wat aardig lukte.
Marion ging wat verzitten en keek Yara in haar ogen aan. 'Waar was het?'
'In een hotel,' slikte ze, 'ik weet niet precies hoe het heet.' Eva noteerde wat.
'Met wie was je daar?'
Het meisje dacht even na.
'Met mijn vriend.' Ze sloeg haar ogen neer. 'Ik had ruzie met mijn ouders. Ze vonden me te jong voor een vriend.' Ze snikte zachtjes en nam een slok van het glaasje water dat voor haar stond.
'Je bent 15, toch?' vroeg Marion voor de zekerheid. Ze knikte. Weer schreef Eva iets op.
'Weet je hoe die man eruit zag, die je heeft verkracht?' Yara slikte hoorbaar. Ze schudde haar hoofd. 'Je hebt toch wel iets gezien. Was hij dik, dun, lang, kort?'
Ze haalde haar schouders op. 'Normaal, denk ik.'
Eva knikte en dacht na. 'Wat is de naam van je vriend?'
Yara keek haar geschrokken aan. 'Hij heeft hier niks mee te maken. Echt niet.'
'Wat is zijn naam?' herhaalde ze haar vraag.
'Raphael Barink.'
Eva gaf haar haar kaartje voor als ze zich nog iets zou herinneren. Ze liepen met haar mee naar de uitgang en namen een kop koffie.