De druppel - Flikken Maastricht

5

Bijna geobsedeerd roerde Wolfs in het kopje koffie dat voor hem stond. Hij en Eva waren nog even wat gaan drinken in het restaurant dat bij het hotel hoorde. 
'Gaat het?' grinnikte Eva terwijl ze toekeek hoe het bruine goedje nét niet over de rand klotste. 'Wolfs?' 
Hij schrok van Eva's hand die ineens op die van hem lag, al was het maar ter aandacht trekking. Snel trok hij zijn hand weg. 
'Is er iets?' Haar stem klonk bezorgd. Iets wat totaal niet bij haar paste.
'Nee.' Hij zei er geen "hoezo" achter, dus blijkbaar wist hij wel waarom zijn partner dat vroeg.
Hij hoorde een zucht, gevolgd door geslurp vanwege de hete drank.
'Ik denk dat Raphael er iets mee te maken heeft.' Ze keek hem afwegend aan, wachtend op wat hij zou zeggen.
'Ik weet het niet. Hij heeft geen alibi, maar die jongen is zo verlegen als wat. Die doet geen vlieg kwaad.' Daar zat wat in.
'Toch denk ik dat we hem in de gaten moeten houden.'
'...'
'Zijn er camerabeelden?' vroeg Eva, niet zozeer aan hem.
'Wie weet.'
Door al het geroer was Wolfs zijn koffie zodanig afgekoeld, dat hij het in één keer achterover kon slaan. Eva hield het bij zachtjes blazen. 

Samen zaten ze voor het nog zwarte scherm te wachten totdat de camerabeelden van die avond verschenen. Ze hielden hun adem in, allebei om een andere reden.
'Dat gaat nu niet lukken. Als jullie willen kan ik het wel versturen over de mail,' stelde de man voor die hier voor de bewaking zorgt.
'Stuur m-
'Stuur maar naar mij,' was Wolfs haar al voor en gaf hem zijn visitekaartje.
'Waarschijnlijk verstuur ik het vanavond.'
'Bedankt.' Ze schudden elkaar de hand en vertrekken.

'Eva van Dongen,' nam Eva op toen ze net een welbekend, wit bakje van de chinees wilde open.
'Met Yara. Ik- ik herinner me weer iets. Over die man.'
Eva glimlacht.
'Dat is fijn. Vind je het goed dat we morgenvroeg langskomen in het hotel, rond een uur of 10?'
Het was een tijdje stil.
'Ja, dat kan wel.'
'Oke, dan zien we je dan. Doei.'
Eva hing op en ging verder met het losmaken van de bakjes.
'Yara herinnert zich weer iets,' vertelde ze toen Wolfs net terug kwam aan een bezoek aan het toilet.
'Oh, fijn.' Hij glimlachte flauw. Het klonk niet al te enthousiast.
'Is er echt niks dat je me moet vertellen? Je lijkt... vermoeid.' Ze likte wat rode saus van haar vingers.
'Vannacht niet zo goed geslapen. Hoofdpijn,' zuchtte hij terwijl op de stoel plofte.
'Nog steeds?'
Hij haalde zijn schouders op.
'Ja, dus. Ik maak wel iets voor je.' Ze stond op en liep naar de keuken om een paracetamol uit de blisterverpakking te drukken en in een glas op te lossen.
'Alsjeblieft,' drukte ze het glas met het troebel ogende water in zijn handen.
Hij trok een vies gezicht.
'Gewoon in een keer opdrinken.'
Hij leek nog even te twijfelen maar sloeg toen het glas achterover om het in één teug op te drinken.
'Echt smerig,' zette hij het lege glas met een klap neer.
'Grote jongen,' klopte ze zachtjes op zijn buik, gevolgd door een slordige kus op zijn wang.
Snel ging ze weer op haar plaats zitten en zetten ze het diner voort.