De druppel - Flikken Maastricht

3

Wolfs voelde zich niet goed. Ijsberend liep hij door de woonkamer. Ondanks zijn misselijkheid nam hij een glas whisky en sloeg het in een keer achterover. Misschien dat dat het vervelende gevoel zou verlichten.
Hij dacht terug aan net, op het bureau. Het kwam plotseling, zo ineens was de misselijkheid er. Hij maakte zichzelf wijs dat het door de kater kwam, dat was het meest logisch.
Hij moest gaan zitten omdat het voor zijn ogen begon te duizelen. De kamer leek in het rond te draaien en zelfs de meubelen leken op hem af te komen. Snel sloot hij zijn ogen en legde hij zijn handen ervoor. Hij haalde rustig adem en ging liggen. Het hielp. Zijn hoofd werd wat rustiger en zijn lichaam deed zijn best om te ontspannen. Hij legde zijn armen naast zich neer en probeerde zijn gedachten te verzetten. Hij dacht aan mooie dingen. Langzaam maar zeker dwaalden zijn gedachten steeds verder af.

Ze - Marion en Eva - waren bij de ouders van Yara geweest om ze in te lichten over de aangifte. Ze waren er wel van op de hoogte, maar ze had niet veel losgelaten, vertelden ze. Verder zouden ze niet weten wie het gedaan kon hebben. Naar hun weten was ze geliefd.
Om vijf uur parkeerde Eva de auto voor de Ponti en stapte ze uit. Haar hakken waren duidelijk te horen. De tikken waren vrij aanwezig. Ze stak de sleutel in de deur en liep naar binnen. Ze stopte abrupt toen ze zag dat Wolfs op de bank lag te slapen. Een glimlach brak door op haar gezicht. Snel deed ze haar schoenen uit en liep verder op sokken, wat natuurlijk minder geluid maakte. Voorzichtig hurkte ze voor hem neer en keek naar hem. Hij was zo anders als hij sliep. Onwetendheid dat er iemand naar hem zat te kijken maakte hem anders. Normaal gesproken zou je je behoorlijk ongemakkelijk voelen als iemand met amper 10 centimeter afstand naar je zat te kijken. Daar had hij geen last van.
Eva pakte een dekentje en legde die over hem heen. Zo bleef hij warm. Ze drukte een lichte, oppervlakkige kus op zijn wang. Nu kon het, nu zou ze geen commentaar krijgen.
Deze hele middag had ze niks gegeten, dus ze had behoorlijk trek. Ze opende de koelkast om te kijken of er nog iets lekkers stond. Bami, altijd goed. Haar lievelingsgerecht. Af en toe maakte Wolfs dat voor haar, als hij in een goeie bui was. Glimlachend pakte ze het bord eruit en warmde ze het op in de magnetron. Even later zat ze nog net niet slurpend aan tafel te genieten van de overheerlijke maaltijd.
Met een volle maag zette ze de vieze vaat in de vaatwasser en ging weer bij Wolfs kijken. Hij sliep nog steeds. Hij was door al het lawaai heen geslapen. Ze streelde zachtjes over zijn wang waardoor Wolfs overeind schoot. Het was helemaal niet haar bedoeling geweest hem wakker te maken. Ze probeerde Wolfs weer liggend te drukken, maar hij verzette zich en ging staan.
'Sorry dat ik je wakker maakte,' verontschuldigde Eva zich. Hij glimlacht flauw.
'Het geeft niet.' Eva zette een stap dichterbij en sloeg aarzelend haar armen om zij nek. Het duurde even, maar ook Wolfs beantwoordde haar omhelzing door zijn armen om haar middel heen te slaan. Zij genoot van de omhelzing, terwijl zijn gedachten er niet helemaal bij waren.

Gister per ongeluk vergeten te updaten, oeps... Morgen komt ook weer gewoon een deeltje ;-)