De druppel - Flikken Maastricht

7

'Heb je die camerabeelden nou al gekregen?' vroeg Eva aan haar partner toen ze in de Ponti aan de eettafel zaten.
'Ja,' mompelde hij.
'En?'
'Er was niks op te zien,' keek hij op van zijn krant en nam een hap van zijn lunch.
'Mag ik ze ook zien?'
'Er was niks op te zien. Dat zeg ik toch?'
'Maar ik wil het zien.'
'Dat is tijdverspilling,' zuchtte hij.
'We hebben nu pauze, dan mag je zelf bepalen wat je doet. En als ik camerabeelden wil bekijken, dan bekijk ik camerabeelden.' Geërgerd stond ze op en zette ze haar bord in de vaatwasser.
'Ik heb ze al verwijderd,' mompelde hij.
'Je hebt wát?'
'Ik heb ze verwijderd.'
Haar mond viel open van verbazing.
'Waar ben jij in godsnaam mee bezig? Je bent er niet bij met je gedachten, je gooit zomaar cámerabeelden weg.'
Hij trok zich er niks van aan en zette zijn leesbril weer op zijn neus om verder te lezen.
Weer zuchtte ze geërgerd.
'Kom, we gaan Raphael nog eens ondervragen.' Ze klapte zijn krant dicht en trok hem aan zijn bovenarm mee. Zijn half opgegeten broodje moest hij neerleggen en liep met haar mee.

'Je bent aangehouden op verdenking van verkrachting,' drukte Eva Raphael tegen de muur om zijn armen te boeien. Ze hadden hem nog maar een paar vragen gesteld, of Eva had die beslissing al gemaakt, zonder met Wolfs te communiceren.
'Eef,' hield hij haar tegen.
'Wat?'
'Je kan hem niet zomaar aanhouden. We hebben geen concrete bewijzen.'
'Wie heeft het anders gedaan?'
'...'
'Nou dan.'
'Nee, ik zweer het. Ik heb er niks mee te maken,' bemoeide Raphael zich nu ook met het "gesprek".
'Maak hem los, hij gaat zo ook wel mee,' droeg Wolfs aan zijn partner op.
Ze zuchtte en maakte de handboeien weer los. Ze pakte hem bij zijn bovenarmen en nam hem mee.

'Waarom heb je je vriendin verkracht?'
Weer voerde Eva het gesprek. Verhoor, in dit geval.
'Ik heb haar niet verkracht.'
'Dat heb je wel. Als je mee werkt kan je straf lager worden.'
'Ik heb haar niet verkracht. Echt niet.' Er stonden tranen in zijn ogen omdat ze hem niet geloofde, terwijl hij de waarheid sprak.
'M-'
'Eva,' legde Wolfs zijn hand op haar schouder. 'Wij gaan naar huis en laten dit aan anderen over.'
'Wat is dat nou weer voor onzin?'
'Dat is geen onzin. Kom nou maar mee.'
Wolfs regelde collega's die het overnamen en hij reed naar huis terwijl Eva zwijgend naast hem zat. Af en toe keek hij opzij, maar richtte al snel weer zijn blik op de weg.

Eva schonk het kokende water in twee glazen en liet een theezakje een paar keer onderdompelen om vervolgens een glas aan Wolfs te geven en naast hem aan de eettafel te gaan zitten. Haar voeten zette ze op de stoel waar hij op zat.
'Waarom wilde je dat verhoor niet afmaken?'
Wolfs haalde zijn schouders op. 'Gewoon niet.'
'Die jongen voldoet aan de beschrijving van Yara. Hij was in het hotel. Wat wil je nog meer?'
'Hij heeft het niet gedaan.' Hij beet zijn kaken op elkaar en liet zijn vingers langs het oor van het glas glijden.
'Hoe weet je dat zo zeker?'
Weer haalde hij zijn schouders op. 'Dat weet ik gewoon.' Hij draaide zijn gezicht naar haar toe.
Eva bekeek hem eens goed. De spanning in zijn kaken was duidelijk te zien. Ook de frons tussen zijn wenkbrauwen was haar niet ontgaan. Het duurde even, maar langzaam drong het tot haar door.
'Jij hebt het gedaan. Jij hebt haar verkracht.'