Merhaba ben Hale . 18 yaşında olmama rağmen kendimi sanki 40 yaşında gibi hissediyorum . Sanki huzur evine kapatılmış çocukları ve torunları tarafından özlenmeyen bir kadın gibiyim . Öyle yalnız , öyle unutulmuş , öyle çaresiz ...
Ailemden nefret ediyorum . Sırf onların istediği bölümü okumuyacağım diye aşşağılıyorlar . Çok saçma bu benim hayatım ama her şeye onlar karar veriyorlar . En sonunda baskılarına dayanamayıp üniversitenin bulunduğu şehire yani İstanbul'a geldim . İyiki 2 sene boyunca para biriktirmişim . İstanbul'un bana iyi şeyler getireceğini umuyorum .
Hayattan öğrendiğim birşey varsa arkadaşlarımı iyi seçememek . Aydın'da ki arkadaşlarımın hepsinin geçici olduğunu şimdi anladım . Yarı yolda bırakıp gidenler mi desem , sevgilisine tercih edenler mi desem.. O yüzden arkadaş seçimimi iyi yapmam gerekir . Çünkü gerçekten değer verdiğim biri tarafından bunları yaşamak oldukça dokunuyor .
