KATİL

Ben karanlığın esiri oldum!!

Karşımda ki kadının ismimin anlamını söylediğinde benimle konuştuğunu fark ettim..

- Afra, zifiri karanlığı bile aydınlığa çıkaran kadın. Sonsuz karanlığın içinde sevdikleri için karanlığı göze alıp , yaradan tarafından bu saygı değer davranışı için en parlak aydınlıkta, yani güneşle mükafatlandırîlan kadın. Güneşi gülüşünde, bakışında ve göz yaşında taşıyan kadın.

"Babam koymuştu."

O kadar kısık sesle söylemiştim ki beni duyabildiģınden şüphe ederken...

-"Baban çok güzel bir isim koymuş" dediğinde sadece gülümsedim.

Ve konuşmaya devam etti.
"Ben Neriman Toprak psikolojik danışma uzmanıyım, bana neler olduğunu anlatır mısın?"

Kadının yüzüne baktığımda içimde oluşan yumuşama hissiyle ağzımdan dökülen kelimelere engel olamadım.

"Ailemin ölümünün üzerinden tam bir sene geçti. Hepsi Mete'nin suçu eğer uyuşturucu kullanmasaydı herşey güzel olacaktı." Bunları söylerken o kabuk bağlamaya yüz tutmuş yara yeniden kanamaya başladı. Gözümden süzülen yaşları silip kadına baktım.

"Mete abindi dimi?"

"Evet, bir zamanlar abimdi. Hayatımı, hayatımızı o mahvetti."

Oysaki abimi, Mete'yi o kadar çok seviyordum ki canımı bile hiçe sayabilirdim onun için ,ama o ne yaptı. Annemi, babamı, kendini bu hayattan sildi onun cezalarını ise ben yalnızlığımla çekiyorum. Daha fazla konuşamıyacağımı anlayıp ayağa kalktım.

" Afra, nereye gidiyorsun?"

"KARANLIĞIMA!!!"