KATİL

Nefret!!

Multide mete var!!!

     Belki de hayatta en son isteğim onun yüzünü bir daha görmekti ama hayat her zaman istediğimiz gibi gitmiyordu. Yaşadığım şok ile ufak bir sinir krizi geçirmişim gözlerimi açtığımda hastane odasında olduğumu fark ettim.

   Doktor "Beni duyabiliyor musun?" Dediğinde 1 sene boyunca duymaktan artık usandığım cümle yeniden kulaklarımda yankılandı. Ben hâlâ boş boş bakarken benim cevap vermemi beklediğini fark ettim.

   "Yine mi kriz" dediğimde başını salladı ve

"Kendini iyi hissettiğinde çıkabilirsin" dedi

      Kendimi berbat hissetsemde artık İstanbul'a gitmek zorundaydım Mehmet beni eve kadar getirdi, valizlerimi alıp aşağı inmeden çocukluğumun, en güzel anılarımın geçtiği eve tekrar göz gezdirdim annemin sesi, babamın gözleri hepsi artık bu evde hapis olarak kalıcaktı. Artık gitme vakti gelmişti..

   3 saatin ardından İstanbul'a ayak bastım teyzemi arayıp haber verdim. Zaten çok geçmeden o sinir olduğum sesle irkildim..

   "Ayyy kuziii çook üzüldüüm" bu sesten nefret ediyordum daha kafamı bile kaldırmadan bana saçma bir şekilde sarıldı.
  Teyzemi gördüğmde bana yaşlı gözlerle bakıyordu..

   "Bana öyle bakma" dediğimde ne demeye çalıştığımı anlamaya çalışıyordu. Devam ettim
"Bana acıyarak bakma" bunu duyduğunda gözlerinden iki damla yaş süzüldü. Ne kadar bu bakışına sinir olsam da o benim biricik teyzemdi ve benim kadar acı çekiyordu..
 
  Bana sıkıca sarıldı ve "Hoşgeldin kuzum" dedi daha sonra yoldan bir taksi çevirip eve doğru yol aldık..

  Eve geldiğimde duvarlar da olan fotoğraflara gözüm takıldı bu Meteyle benim bebeklik fotoğraflarımızdı. Hemen gidip onları duvardan indirdim bir torbaya koyup aşağı indirmek için asansöre doğru giderken o sesler tanımadığım ama bana çok tanıdık gelen o sesler  kullağımda yankılandı...

  Bu ses bu sesler bi o kadar tanıdık ama bi o kadar da tanıyamadığım kişilere ait seslerdii. Kimdi bunlar??