A Moment Of Passion

20

Kleivi e shikoi derën e zyrës së tij të mbyllej pas Rorit. Një ndjenjë e rëndë i rëndonte në gjoks. Ajo e kishte trajtuar sikur të ishte një koleg i zakonshëm, një njeri pa asnjë peshë në jetën e saj. Gjithçka në sjelljen e saj ishte e ftohtë, e llogaritur, si një mur i ngritur me kujdes për të mos lejuar asnjë ndjenjë të depërtonte.

Ai u kthye në karrigen e tij dhe rrëshqiti pas. -Çfarë po bën, Rori?- mendoi ai, duke shtrënguar nofullat. Ai e njihte mirë. E njihte aq mirë sa të kuptonte se kjo nuk ishte ajo. Por sado që përpiqej ta interpretonte këtë sjellje, çdo mendim e çonte te një përfundim i vetëm: ajo po përpiqej ta largonte nga jeta e saj.

Gjithë dita kaloi si një mjegull. Takime, emaile, telefonata – asgjë nuk kishte më kuptim. Mendja e tij ishte e mbushur vetëm me imazhin e Rorit, zërin e saj të ftohtë dhe mënyrën si i ishte drejtuar si "zoti Kleiv."

-Kur u bë kjo marrëdhënie kaq e zbrazët për të? pyeti ai veten.

Kur ora shënoi fundin e ditës së punës, Kleivi nuk mund ta përmbante më veten. Ai nuk mund të linte që kjo situatë të vazhdonte kështu.

Nëse nuk më dëgjon në zyrë, do të më dëgjosh në shtëpinë tënde- tha ai me vendosmëri, duke marrë çelësat e makinës dhe duke dalë nga ndërtesa.

---

Kur mbërriti para apartamentit të Rorit, ai ndjeu një valë ankthi që i përshkoi gjithë trupin. Ishte një ndjenjë që nuk e kishte provuar kurrë më parë – një përzierje frike dhe nevoje të fortë për të luftuar për atë që i dukej e drejtë. Ai trokiti derën disa herë. Nuk pati përgjigje. Por Kleivi nuk u largua. Trokiti përsëri, më me forcë.

Pas disa çastesh, dera u hap, dhe Rori qëndroi para tij, me fytyrën të ngrirë dhe sytë që nxirrnin një lloj zemërimi të heshtur.

Çfarë po bën këtu, Kleiv?- pyeti ajo me një ton të prerë.

Nuk mund të vazhdojë kështu, Rori-tha ai, duke hyrë brenda pa pritur ftesën. Ajo nuk e ndaloi, por qëndroi pranë derës, duke kryqëzuar krahët.

Nuk kemi asgjë për të diskutuar, tha ajo, duke e shikuar drejt e në sy-Unë e kam bërë zgjedhjen time.

Ai e vëzhgoi, duke përpjekur të kuptonte çdo shprehje në fytyrën e saj. -Pse po bën kështu?-tha ai më në fund. -Më thuaj të paktën pse. Çfarë po përpiqesh të arrish duke më larguar kështu?

Rori mori frymë thellë dhe e uli kokën për një moment, por më pas e ngriti, me një shprehje të fortë dhe të vendosur. -Sepse nuk ka kuptim, Kleiv. Ne nuk mund të jemi bashkë. Unë e kam thënë këtë që në fillim.

Ai qeshi hidhur dhe u afrua më pranë saj. -Nuk ka kuptim? Çfarë nuk ka kuptim? Ndjenjat që kemi për njëri-tjetrin? Apo fakti që ti po bën gjithçka për t'i mohuar ato?

Ajo i hapi krahët në një gjest frustrimi. -Po, pikërisht! Sepse nuk ka kuptim të vazhdojmë. Ti e di këtë po aq mirë sa unë. Unë nuk jam ajo që ti kërkon, dhe kjo nuk do të funksionojë kurrë!

Ai u afrua më shumë, duke e shikuar drejt e në sy-Rori, nuk më intereson çfarë mendon për të ardhmen. Nuk më intereson asgjë tjetër përveç faktit që unë dua të jem me ty. Dhe nuk do të të lejoj të largohesh kaq lehtë.

Ajo tundi kokën, duke buzëqeshur hidhur. Nuk është zgjedhja jote, Kleiv. Është e imja. Dhe unë e kam bërë zgjedhjen time dhe ne sebashku nuk kemi me pune, plus mes nesh ska ndjenja ishte vetem 3 muaj kalim kohe flet ajo duke shikuar nga dera

Ai shtrëngoi nofullat dhe e pa për disa momente, duke kuptuar se ajo ishte më e vendosur se kurrë. -Ti mund të thuash çfarë të duash, por unë e di që ndjen diçka për mua- tha ai. -Dhe unë nuk do të largohem derisa të më thuash të vërtetën ne rregull