Dela Marcel IV: Kristian Fourth

Three

Chapter Three

Pumikit ako ng lalong lumakas ang hangin. Ang sarap talaga ng hangin sa probinsiya at hindi katulad sa metro na mausok. Naramdaman kong may yumakap sa mga hita ko kaya bumaba ang tingin ko doon.

"Mama matulog na tayo. Baka mahimatay ka na naman. Wala ka ba talagang sakit Mama? Bakit parati kang nawawalan ng malay?" sabi ni Kian.

Hindi ko alam kung anong gagawin ko para maalis ang takot sa mga mata niya. Hindi ko rin naman kasi alam kung ano ba ang nangyayari sa akin.

Alam kong bumabalik ang mga memorya ko pero bakit antagal? Bakit hanggang ngayon ay puro parin blur at boses ang naririnig ko? Bakit hindi parin buo? Gusto ko ng maalala ang lahat. Gusto kong maalala kung sino ang ama ni Kian. Kung mahal ko ba siya? Kung bakit bigla siyang nawala? Kahit na may nagsasabi sa isipan kong h'wag ko ng alalahanin pa ay hindi ko magawang hindi isipin.  Para kasing hindi kumpleto ang pagkatao ko.  Kung hindi man para sa akin ay kahit sana para sa anak ko.

"Wala akong sakit, Kian. Ayos lang si Mama. Inaalala kasi ni Mama si Papa. Para naman happy family na tayo." sabi ko pero sumimangot ito na para bang ayaw niya ang sinabi ko. Lumuhod ako sa harapan niya at inangat ang mukha hanggang sa magtama ang mga mata namin.

"Ayaw mo bang makilala si Papa, Kian Eros?" tanong ko.

"Kung mawawalan ka naman ng malay parati kapag inaalala mo siya mas mabuti pang wala nalang akong Papa. Meron ka naman, Mama. Hindi na ako maghahanap ng Papa basta h'wag ka na ding mawawalan ng malay." sinserong sabi niya pero halatang naiiyak na siya.

Bigla akong naawa sa anak ko.  I want to give my son everything. He deserves it pero paano ko ibibigay ito kung ganito naman ang nangyayari sa akin at parati ko siyang tinatakot sa mga nangyayari sa akin.

"Hindi ko kasi mapipigilan ang paglabas nila sa isipan ko, Kian. Siguro ita-try ko nalang na hindi ako mawalan ng malay pero hindi ako nangangako. Matatapos din ito. Bukas pupunta ako sa hospital para magpatingin ulit. Mawawala na din ito. Gagaling din si Mama" paninigurado ko at para itong matanda na tumango tango.

My son is a genius, kaya nga kahit tatlong taong gulang palang ito ay diretso na itong magsalita. Madali nitong naiintindihan ang mga bagay bagay pero hindi parin naman nawawala ang pagiging isip-bata nito minsan. Saan niya kaya iyon namana? Sa Papa niya?

"Tara na, Mama. Matulog na tayo"

Tumango naman ako at sumunod sa kaniya. Niyakap niya ako pagkahigang pagkahiga namin na para bang ayaw niya talaga akong mawala sa tabi niya. Tumataba ang puso ko sa ginagawa niya.

Niyakap ko din siya at maya maya ay parehas na kaming nakatulog.

Nagising ako sa lakas ng kalabog ng pintuan. Mabilis akong tumayo at binuksan iyon. Nakita ko si Tita na nakatayo sa harapan ng pinto. Kunot na kunot ang noo ko dahil sa paraan ng pagkatok niya kanina.

"Nag-pa-schedule ka ng check-up sa kabilang hospital? Bakit hindi ko alam, Heart?" tanong niya. Bumuntong hininga ako at tumingin kay Tita.

"Feeling ko po kasi wala namang naitutulong si Dr. Ignacio. Ang tagal na po nitong kondisyon ko pero hanggang ngayon wala parin akong naaalala. Nawawalan na po ako ng pasensiya, Tita. Plano ko naman pong sabihin mamaya kaso naunahan niyo na ako" sabi ko. Napansin ko ang pag-iwas nito ng tingin na para bang may tinatago.

"Hindi pwede bukas, Hija. Darating ang mga kliyente nating mag-te-team building. Alam mo naman kung gaano ito kahirap ngayong taon dahil kulang tayo sa tao. Kung gusto mo pagka-alis na pagka-alis noong mga kliyente ay bumiyahe tayong metro upang mas makasigurado tayo sa kondisyon mo kung hindi ka naniniwala kay Dr. Ignacio" sabi niya. Doon ko lang naalala ang pinaghahandaan naming araw ay bukas na.