"Calum!"
Δεν το πιστεύω οτι τον βρήκα. Και κείνος φαινόταν έκπληκτος που με έβλεπε. Δεν ξέρω πόση ωρα κοιταζομασταν έκπληκτοι. 30 δευτερόλεπτα; 1 λεπτο; Μισή ωρα; 1 ωρα; 24 ώρες; Μια βδομάδα; 1 μήνας; 1 χρονος; 1 αιώνας; 1 εκατομμυρια χρόνια; 1 δισεκατομμύρια χρόνια; Ο θεός μα τα κανει δισεκατομμύρια χρόνια. Δεν το πιστεύω οτι τον ξαναεβλεπα. Οτι ξαναβλεπα αυτά τα ματια. Τα χείλη του. Το προσωπο του. Τα παντα σε αυτον. Κάθε κύτταρο του. Ξαναενιωσα εκείνο το συναίσθημα του ερωτα που συμβαινει παντα όταν τον βλέπω, βρίσκομαι μαζί του και γενικά νιώθω την παρουσια του. Γιατί την παρουσια του την νιώθω αναμεσα στα 7 δισεκατομμύρια ατομα που υπαρχουν στον πλανήτη. Επειδή ο Calum είναι μοναδικος. Επειδή είναι απλα αυτός! Νιώθω το χαμένο κομματι του εαυτού μου να ξανακολλαει στην ψυχή μου. Γιατί ψυχικα ήμουν κατεστραμενη. Χωρίς αυτον δεν είμαι εγώ. Είμαι ψυχικα χαλιά. Δεν έχω τον άλλο μισο μου εαυτο. Γιατί αυτός με ολοκληρώνει. Οποτε κοιταω την μπλούζα που φοράει ο Luke κάποιες φορες το "You complete meSS" καταλαβαίνω το νόημα της όλο και καλυτερα.Γιατι ο Calum είναι το άλλο μου μισο. Το άλλο μισο της ψυχής μου. Αυτό που με ολοκληρώνει.
