Halfway to Heaven

5.

                                          Τη δέκατη μέρα έπρεπε να δείχνω πως είμαι καλά.

«Πώς είσαι;»

Σήκωσα το κεφάλι μου και κοίταξα την ψηλή κοπέλα που στεκόταν μπροστά μου. Είχε λυγίσει ελάχιστα τα πόδια της παίρνοντας μια στάση που υποτίθεται πως δήλωνε πραγματικό ενδιαφέρον. Ίσως και να ήταν το εικοστό ένατο άτομο που με ρωτήσει σήμερα. Ωστόσο δεν είμαι σίγουρη. Από ένα σημείο και μετά είχα σταματήσει να μετράω.

Όταν οι άνθρωποι σε ρωτάνε πως είσαι, δεν περιμένουν στ' αλήθεια μία απάντηση. Είτε ξέρουν, είτε ρωτούν απλά και μόνο από ευγένεια. Έβγαλα το κινητό από το παλτό μου και άρχισα να πληκτρολογώ την απάντηση που έδινα σε όλους. 

-Θα μπορούσα να είμαι και χειρότερα, ακούστηκε η ρομποτική φωνή που με εκνεύριζε.

Εκείνη χαμογέλασε προσπαθώντας να ζωγραφίσει στο πρόσωπό της τη συμπόνια, μα δεν τα κατάφερε. Λίγο αργότερα η Cara έκανε την εμφάνισή της στην τάξη. Το βλέμμα της ερεύνησε το χώρο αναζητώντας με και μόλις με βρήκε χαμογέλασε και έτρεξε στο μέρος μου. 

«Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο υπέροχο είναι που σε έχω πίσω,» αναφώνησε σφίγγοντας με στην αγκαλιά της.

Το σχόλιό της με έκανε να χαμογελάσω. Κανονικά έπρεπε να της πω πόσο ωραία είναι που είμαι πίσω, στην φυσιολογική καθημερινότητα του Λυκείου, όμως η ζωή μου μόνο φυσιολογική δεν ήταν πια. Και δεν ήθελα να πω ψέματα. «Παραλίγο να το ξεχάσω!» Άρχισε να ψάχνει σαν τρελή την τσάντα της ώσπου έβγαλε ένα διπλωμένο χαρτί. «Ο αδερφός μου ζωγράφισε αυτό για σένα.»

Ο αδερφός της Cara είναι μόλις πέντε ετών και τρελαίνεται να ζωγραφίζει και γενικά να φτιάχνει πράγματα. Άνοιξα το χαρτί και κοίταξα τη ζωγραφιά. Είχε φτιάξει εκείνον με ένα τεράστιο χαμόγελο σε κάτι που μάλλον προοριζόταν για κούνια. Λίγο πιο δίπλα, ήμασταν εγώ και η αδερφή του και δίπλα μου στεκόταν ένα ψηλό, ξανθό αγόρι.

Έσμιξα τα φρύδια μου παραξενεμένη και έδειξα στην Cara το αγόρι. Εκείνη γέλασε. «Το αγόρι σου ίσως;»

Κούνησα το κεφάλι μου και κοίταξα το ζωγραφισμένο ανθρωπάκι. Πάνω στο κάτω χείλος του υπήρχε ένα μαύρο στίγμα σαν τελεία. 

-Τι είναι αυτό;

«Δεν έχω ιδέα. Ελιά;» γέλασε και η φωνή της καλύφθηκε από το κουδούνι.

Για κάποιο λόγο η καρδιά μου χτυπούσε σαν τρελή όσο έβλεπα τον κόσμο να γεμίζει την αίθουσα. Τα μάτια μου άρχισαν να γεμίζουν με δάκρυα, μόλις η σκηνή άρχισε να παίζει στο μυαλό μου. Σηκώθηκα από την καρέκλα, ζήτησα άδεια και έφυγα από το σχολείο.  

Ελπίζω να σας αρέσει. Στο έβδομο μέρος εμφανίζεται ο Luke.

Το επόμενο θα μπει μόλις και εάν τα read φτάσουν τα 480-500.

Σχολιάστε μου, θέλω να βλέπω συμμετοχή διαφορετικά δεν έχει νόημα να το συνεχίσω.

Είχα σκοπό να αρχίσω το The Whisperer από τις αρχές του μήνα, όμως δεν έχει συμμετοχή και για αυτό το έχω παγώσει για ένα διάστημα. Υπάρχει ο πρόλογος αν ενδιαφέρεται κανείς. Θα προσπαθήσω να βάλω Truth or Dare μέσα στη βδομάδα.